Sjećanje na Suadu i Olgu: Kap moje krvi poteče, i Bosna ne presuši...

Danas,  petog dana mjeseca aprila 2014. godine,  navršavaju se 22 godine od smrti Suade Dilberović i Olge Sučić, prvih žrtava opsade grada koja je počela 1992.

Tog 5. aprila 1992, u Sarajevu su se održavale Demonstracije, građani su željeli mir. Pred zgradom tadašnje skupštine Republike Bosne i Hercegovine okupila se masa koja je vijorila jugoslovenske zastave, mahala slikama Josipa Broza Tita i parolama kako BiH želi mir.

Malo Sarajlija zna da je tog dana, od snajperista koji su bili pozicionirani u objektu naspram benzinske pumpe, teško ranjen Milomir Vučijak, stariji gospodin iz sarajevske ulice Obale 27. jula (danas Aleja lipa). Gospodin Vučijak ili čika Mišo, kako su ga zvala djeca s posljednjeg sprata u jednom ulazu Obale 27. jula, tek što je postao djed, preminut će od posljedica ranjavanja dva ili tri dana poslije u sarajevskoj bolnici

Među njima su i 34-godišnja radnica Skupštine Olga Sučić i deset godina mlađa studentica medicine Suada Dilberović. Masa se počinje kretati prema Vrbanja mostu i u tom trenutku Sarajevom odjekuju prvi snajperski pucnji.

Posljednje riječi Suade Dilberović bit će „zar je ovo Sarajevo“. Olga Sučić umrla je na putu do bolnice.

Suada i Olga prve su žrtve opkoljenog Sarajeva. Most na kojem su ubijene, nazvan je njihovim imenima.