Analiza posljedica politike bivše njemačke kancelarke

Ruska agresija na Ukrajinu dovela je do preispitivanja trenutne ruske politike u istočnoj Evropi usredsređene na Rusiju. Moralni i politički kredibilitet u Evropi koji je Njemačka obnovila nakon Drugog svjetskog rata i koji je uživala od kraja Hladnog rata sada je narušen.

Nespremnost Berlina da pomogne Ukrajini razbila je mnoge iluzije prikladne njegovim pristupima prema istoku.

Kritičari tvrde da je ublažavanje bivše kancelarke Angele Merkel prema ruskom predsjedniku Vladimiru Putinu utrlo put za sada najveći oružani sukob na kontinentu od Drugog svjetskog rata, piše Haaretz.

Trending

Porodica iz BiH uzgaja jedino povrće koje se ničim ne tretira: 'Kad se sve sabere, isplati se'

Neugodna istina je da se ovo razočaranje u Njemačku ne bi trebalo ograničiti samo na Ukrajinu. Merkelova politika prema Zapadnom Balkanu upotpunila je njen pristup Rusiji.

Kako je Merkelino raspoloženje prema Putinu dodatno omekšalo u godinama nakon invazije Moskve na Krim 2014. godine, tako je rastao i položaj Hrišćansko-demokratske unije (CDU) u bivšim jugoslovenskim zemljama jugoistočne Evrope, koja je na kraju postala prijatelj sa ultranacionalitičkim strankama i liderima sa autoritarnim tendencijama širom ovog regiona.

Na Zapadnom Balkanu, odnosi CDU-a vjerovatno su jači s Hrvatskom demokratskom zajednicom (HDZ), kolegom iz Evropske narodne stranke. Parlamentarni izbori za Europsku uniju 2019. bili su udaljeni samo tjedan dana kada je tadašnja kancelarka Merkel došla u Zagreb na kampanju zajedno s HDZ-om. Ovaj poseban spektakl zatvoren je divnom muzičkom izvedbom pjesme ultranacionalističkog pjevača Marka Perkovića Thompsona, poznatog po tome što u svojim tekstovima i nastupima veliča hrvatsku fašističku prošlost, gdje je, kako je istakao New York Times, Thompsona rutinski uzvikivao ozloglašeni Ustaški slogan iz Drugog rata i njegovi obožavatelji odgovorili su nacističkim pozdravima.

Tamo u Zagrebu, Merkel i njeni domaćini aplaudirali su pjesmi koja slavi kampanje etničkog čišćenja koje je sponzorirala hrvatska vlada u dijelovima Bosne i Hercegovine 1990-ih. Nakon snažnih kritika javnosti preživjelih u kampanji i reakcije medija , Merkelin ured je proglasio neznanje, tvrdeći da kancelarka “nije znala koje će pjesme svirati… niti je znala sadržaj tih pjesama”.

To što Merkelini EPP saveznici na Zapadnom Balkanu žestoko negiraju genocid u Srebrenici i srpsku i hrvatsku agresiju na Bosnu i Hercegovinu – oboje legalno uspostavljeni od strane Haškog tribunala koji podržava EU – ostat će trajna mrlja na CDU-u u i za Merkelino naslijeđe.
Uz Merkelinu prešutnu podršku, proruski lideri na Zapadnom Balkanu postali su više ukorijenjeni i ovlašteni da otvoreno izađu sa Kremljom. Elementi Vučićeve Srpske napredne stranke i HDZ-a hrvatskog premijera Andreja Plenkovića – uključujući posebno njegovu sestrinsku stranku u Bosni i Hercegovini, koju vodi Dragan Čović – svi su bili voljni agenti ruskog uticaja na Zapadnom Balkanu.

Na kraju mandata gđe. Merkel, njeno odobravanje takvim liderima postalo je sve izraženije i jasnije, kao kada je neuobičajenim nediplomatskim jezikom hvalila predsjednika Srbije Aleksandra Vučića.
Kako je ostatak Evrope prešutno podržavao temelje Merkeline politike na Zapadnom Balkanu, pristupajući regionu sa namjernim neznanjem i taktičkom dvosmislenošću, frustracija u demokratskim krugovima Zapadnog Balkana je porasla. Hrvatski član bosanskohercegovačkog Predsjedništva Željko Komšić izrazio je ovo razočarenje kada je opisao Merkelin tretman Srbije kao “bosa Balkana”. Na kraju krajeva, upravo je Merkelova dozvolila onima na vlasti u Beogradu da nastave projekat Srpski Svet – zapadnobalkansku verziju Ruskog mira – proglašavajući ih liderima procesa integracije Zapadnog Balkana u EU.

Nije iznenađujuće da je Njemačka pod CDU bila ravnodušna prema nepravednom tretmanu EU prema Kosovu. Tokom godina njenog mandata, na Beograd je vršen mali ili nikakav pritisak da prizna nezavisnost Kosova, što je kočilo ekonomski rast nove zemlje i slobodu kretanja njenih ljudi širom Evrope i dodatno usadilo polugu Srbije za regionalnu dominaciju i zastrašivanje.

U susjednoj Crnoj Gori, Berlin proruske srpske nacionalističke stranke koje podržava Beograd u “Za budućnost Crne Gore” smatra legitimnim dijelom vlasti, dok ih većina drugih zapadnih demokratija drži na distanci zbog njihovog ekstremnog nacionalizma i reakcionarne retorike.
Bosna i Hercegovina je vjerovatno zemlja koja je najviše pogođena pogrešnom politikom Merkelove u regionu.

Izlazeći iz krvavog rata srpske i hrvatske agresije, do kraja god do 2005. godine Bosna je napravila velike korake u izgradnji institucija. Ured visokog predstavnika (OHR) bio je ključna institucija u naporima međunarodne zajednice pod vodstvom SAD-a da preokrene posljedice genocida u Bosni i nastavi postkonfliktnu izgradnju države, uključujući uspostavu važnih institucija na državnom nivou kao što su vojska, ujedinjena, bezbjednosna, obavještajna, naplata poreza i granična služba.

Međutim, njemačka vlada koju predvodi Merkel raskinula je sa SAD-om i Velikom Britanijom zbog usluga OHR-a početkom 2006. godine i zatražila da se ured zatvori. Ozbiljno slabljenje OHR-a omogućilo je proputinskom srpskom nacionalisti Miloradu Dodiku da zadrži vlast u entitetu Republika Srpska i spriječilo bilo kakav značajan napredak ka članstvu u NATO-u, pristupanju EU i demokratskoj konsolidaciji.

Vlada RS, predvođena Dodikovim Savezom nezavisnih socijaldemokrata, organizovala je neustavni referendum 2016. godine kako bi potkopala institucije na državnom nivou, što je dovelo do sankcija protiv nje od strane vlada SAD-a i Velike Britanije. Međutim, uprkos brojnim Dodikovim kršenjima Dejtonskog mirovnog sporazuma, Njemačka ga nikada nije sankcionirala, niti je promovirala značajano djelovanje protiv njega od strane EU.

Jedino logično objašnjenje za prolongiranu neaktivnost Njemačke po pitanju iredentizma bosanskih Srba bila je njena politika pomirenja prema moskovskoj vladi i Dodikove bliske veze s Putinom. Nespremnost Njemačke da prekine veze s Rusijom – čak i nakon što je izvršila invaziju na Ukrajinu – dodatno podržava ovu pretpostavku.
Scholzova vlada sada ima priliku da promijeni kurs, usvajanjem politike koja ne dozvoljava Putinu u EU da paralizira svoju kolektivnu moć donošenja odluka, da oslabi kolektivnu moć Evrope, ili ostavi manje države koje nisu u skladu sa Moskvom, ranjive na uplitanje, maltretiranje ili još gore.

Planovi za slanje njemačkih trupa, bilo u sastavu EUFOR-a ili NATO snaga, vrlo su dobar prvi korak. Još ohrabrujuće bi bilo nedvosmisleno odobrenje Scholzove vlade za snažniju izvršnu vlast u donošenju odluka, u obliku takozvanih bonskih ovlasti, od strane Christiana Schmidta, konzervativnog njemačkog političara koji trenutno obavlja funkciju visokog predstavnika u Bosni.

Pridruživanje američkim i britanskim sankcijama protiv Dodika i njegovih saradnika bi dalje bio jasan signal da Njemačka shvaća svoju istorijsku odgovornost za region koji je teško patio pod nacističkom okupacijom i da nije u interesu dozvoliti da padne pod “rusku sferu uticaja”.

Ne postoji osnova – geostrateška, politička ili moralna – da Berlin nastavi sa Merkelinom politikom podrške proputinovskim zlonamjernim akterima na Balkanu. Nespremnost Njemačke da prekine veze s Rusijom može se dijelom opravdati navođenjem ekonomskih troškova, ali zaštita demokratskih principa na Balkanu nema ekonomske posljedice. Nastaviti sa politikom vlade Merkel znači pozivati na rusku destabilizaciju Balkana.

Scholz mora znati da njegova vlada neće moći izbjeći odgovornost za posljedice. Evropa je sasvim drugačiji kontinent otkako je Putin počeo invaziju na Ukrajinu 24. februara. Ako pristup Berlina Zapadnom Balkanu ostane na autopilotu, njemačka politička klasa će pružiti samo spas Putinovim prijateljima koji zaslužuju da potonu zajedno sa njegovom vizijom obnovljenog ruskog carstva.

Reuf Bajrović je potpredsjednik Alijanse SAD-Evropa i saradnik Instituta za istraživanje vanjske politike, piše Istraga.ba.