Zašto je Rusija prodala Aljasku Amerikancima

Ruska reč istražuje komplikovanu priču o prodaji Aljaske, u kojoj ima malo dobrih upravnika i mnogo pohlepe i sumnjivih procjena.

Mnogi do danas smatraju da su Amerikanci Aljasku ili ukrali od Rusa, ili je uzeli u najam, pa je nisu vratili. Usprkos rasprostranjenim legendama, pogodba je bila poštena i obje strane su imale dobre razloge da je sklope.

Ruska Aljaska je u 19. vijeku bila centar međunarodne trgovine. U njenoj prijestolnici Novoarhangelsku (danas grad Sitka) trgovalo se kineskim tkaninama, čajem, pa čak i ledom, koji je bio potreban jugu SAD prije pojave frižidera. Na Aljasci su se gradili brodovi i podizale fabrike, a vađen je i ugalj. Već su bila otkrivena i brojna nalazišta zlata. Prodaja ovakve teritorije zaista izgleda kao nerazumna odluka.

Ruski trgovci su na Aljasku došli zbog trgovine kljovama morža (koje su nekada bile cijenjene ništa manje od slonovače) i dragocjenim krznom morske vidre, koje su nabavljali trampom od starosjedilaca. Time se bavila Ruska američka kompanija (Rossiйsko-amerikanskaя kompaniя - RAK). NJu su osnovali avanturisti, ruski biznismeni iz 18. vijeka, odvažni putnici i špekulanti. Kompanija je bila vlasnik cjelokupne proizvodnje i rudarstva na Aljasci, mogla je samostalno da sklapa trgovinske sporazume sa drugim zemljama, imala je svoju zastavu i sopstvenu valutu – kožne „marke“, piše Blic.rs.

Ove privilegije kompaniji je omogućila carska vlast, koja ne samo što je od nje ubirala ogroman porez, nego je u njoj posjedovala i akcije. Među akcionarima RAK bili su ruski imperatori i članovi njihovih porodica. Glavni upravnik ruskih naselja u Americi u vrijeme njihovog najvećeg procvata bio je talentovani trgovac Aleksandar Baranov. On je gradio škole i fabrike i učio starosjedioce da sade repu i krompir. Sebe je nazivao „ruski Pizaro“ i vezao se za Aljasku ne samo poslovno, nego i srcem. Oženio se, naime, ćerkom aleutskog vođe.

Za vrijeme Baranova Ruska američka kompanija je imala ogromne prihode: preko 1000% profita! Kada je Baranov u dubokoj starosti napustio poslove, na njegovo mesto je došao kapetan-lajtnant Gagermejster, koji je sa sobom doveo nove saradnike i akcionare iz vojnih krugova. Tada su, prema statutu, kompanijom mogli da upravljaju samo oficiri Ratne mornarice. Vojne starješine su ovaj profitabilni posao brzo uzele pod svoje, ali su upravo njihovi postupci kompaniju doveli do kraha.

Nove gazde su sebi odredile astronomske plate. Obični oficiri su dobijali po 1500 rubalja godišnje (što je bilo uporedivo sa primanjima ministara i senatora), a šef kompanije čak 150.000 rubalja, dakle 100 puta više! Dok su u isto vrijeme cijene po kojima su od lokalnog stanovništva otkupljivali krzno prepolovljene. To je dovelo do toga da su u toku narednih 20 godina Eskimi i Aleuti gotovo sasvim istrebili morske vidre i Aljaska je izgubila svoj najprofitabilniji posao. Starosjedioci su živjeli u neimaštini i podizali pobune koje su Rusi gušili, gađajući sela na obalama iz vojnih brodova.

Oficiri su pokušali da nađu nove izvore prihoda. Tada je i počela trgovina ledom i čajem, koju loši biznismeni takođe nisu uspeli da organizuju kako treba. Pri tome im nije padalo na pamet da smanje svoje plate. Na kraju je RAK prešao na državno dotiranje od 200 hiljada rubalja godišnje. Ali ni to nije spasilo kompaniju.

Tada je počeo i Krimski rat. Protiv Rusije su bile Engleska, Francuska i Turska. Postalo je jasno da Rusija nije u stanju ni da snabdijeva, ni da štiti Aljasku. Pomorske puteve su kontrolisali neprijateljski brodovi. Čak je i mogućnost dobijanja zlata postala neizvjesna. Strepili su da neprijateljska Engleska sasvim ne blokira Aljasku, što bi Rusiju ostavilo bez ikakvih mogućnosti u odnosu na ovu teritoriju.

Odnosi između Moskve i Londona su bili sve zategnutiji, dok su odnosi sa vlastima SAD, koje tada nisu bile svjetska sila, bili srdačniji nego ikada. Ideja da se Aljaska proda praktično se istovremeno pojavila na obje strane. I baron Eduard Andrejevič fon Stjokl, predstavnik Rusije u Washingtonu, na zahtev cara je započeo pregovore sa državnim sekretarom SAD Vilijamom Sjuardom.

Dok su se činovnici dogovarali, javnost sa obje strane se izjasnila protiv ove pogodbe.

„Kako da damo zemlju u čiji razvoj smo uložili toliko snage i vremena, zemlju u kojoj je uspostavljen telegraf i gdje su otkrivena nalazišta zlata?“, pisali su ruski listovi. „Šta će Americi ta ‘škrinja s ledom’ i 50 hiljada divljih Eskima koji za doručak piju riblje ulje?“, protestovala je štampa u SAD, i ne samo ona – protiv kupovine bili su i Senat i Kongres. Pa ipak, 30. marta 1867. u Washingtonu je potpisan sporazum o prodaji pola miliona hektara ruske teritorije Sjedinjenim Američkim Državama za 7.200.000 dolara, čisto simboličnu sumu. Tako jeftino nije prodavana čak ni neobradiva zemlja u Sibiru...