FOTO: Krvavi putevi droge: Sve o meksičkim narko-kartelima (VIDEO)

U Meksiku bijesni pravi građanski rat između države i kartela, kartela među sobom, kartela unutar sebe i države unutar sebe. Odsjecanje glava i druge brutalnosti su normalna pojava. Narko-kultura je dominantna, karteli imaju svoju propagandu.

Mladić uhapšen zbog 79 ubistava. Krijumčarili drogu u psima, pa ih mučki ubijali. Ranjena kandidatkinja vladajuće stranke. Oslobođeno 165 talaca narko-kartela. 11 mladih ljudi oteto iz bara u centru grada usred bijela dana. Tokom vikenda pronađeno 30 tijela žrtava narko-bandi. Šestoro zadavljeno, jednom odsječena glava. Ubijeno šestoro ljudi u pucnjavi u baru.

Ovakve vijesti postale su uobičajena pojava za Meksiko, zemlju koja geografski dominira Srednjom Amerikom i opstaje na mostu između bogatog sjevera i siromašnog juga Novog svijeta. Uobičajena pojava za zemlju u kojoj bjesni pravi građanski rat između države i kartela, kartela među sobom, kartela unutar sebe, i države unutar sebe, piše portal Telegraf.rs.

U kojoj besni rat svih protiv svih.

Meksiko rapidno klizi u pakao, a za one koji žive u najteže pogođenim područjima vrata pakla su se odavno otvorila.

Premda meksički karteli postoje decenijama unazad i svoje korjene vuku iz perioda prohibicije ’20-ih i ’30-ih kada su krijumčarili alkohol u Sjedinjene Države, sadašnju moć su stekli nakon što su američke i kolumbijske vlasti razbile kartele u Kaliju i Medeljinu, te likvidirale Pabla Eskobara početkom devedesetih godina.

Kraj vladavine Institucionalne revolucionarne partije (PRI) kasnih osamdesetih – koja je održavala jake veze sa mafijom, kontrolisala ih i određivala ko će biti ko u podzemlju – samo je pogoršao stvari. Do tog trenutka cijelo meksičko podzemlje držao je bivši agent federalne policije (čiji se pripadnici popularno nazivaju “federalesima”) Migel Angel Feliks Galard koji je bio prvi pravi “kum” u ovoj zemlji, i glavni saradnik Pabla Eskobara. On je 1987. godine okupio krem “narkosa” u Akapulku i podijelio zemlju na feude. Pakao i prvi sukobi počinju sa njegovim hapšenjem 1989, ali prava eksplozija nasilja startuje sa trećim milenijumom.

Od tada je rat praktično permanentan, a pojedinačni sukobi u njemu izbijaju zbog hapšenja ili ubistava lidera, kada se pojavi vakuum koji neko želi da iskoristi, bilo da je u samom kartelu koji je ostao bez vođe, bilo da to želi neki drugi kartel. Ratuju međusobno zbog teritorije i zbog puteva, ali biju bitke i sa vojskom i policijom, pa čak i podmićivanjem nahuškavaju državne oružane snage na suparničke kartele.

Los Zetas: Osnovao ih je 1999. godine Arturo Guzman Desena, bivši federales čiji je radio kod bio Z1 (otuda njihovo ime) a koji je sa sobom u podzemlje povukao 31 elitnog specijalca. Prvobitno su radili za Zalivski kartel i bili njihovo glavno oruđe moći, ali su se nakon hapšenja bosa ovog kartela 2007. odvojili i napravili sopstveni. Locirani su u sjeveroistočnoj državi Tamaulipas i kontrolišu 11 država. SAD ih smatra tehnološki najnaprednijim, najsoficisticanijim i najopasnijim kriminalnim sindikatom koji operiše u Meksiku. Saveznici su sa Sinaloom.

Sinaloa: Locirani su u zapadnoj državi Sinaloi, prisutni su širom zemlje sa bitnim centrima u Meksiko Sitiju, Tepiku, Toluci, Zakatekasu, Gvadalahi i naravno svojoj matičnoj državi. Vodi ih Hoakin Guzman zvani El Ćapo i kontrolišu 16 država. Predvode takozvanu 'Federaciju', konglomerat različitih kartela. Njihov rat sa Huareskim kartelom u kome su pobijedili odnio je između pet i 12.000 života. Amerikanci ih vide kao najmoćniju svjetsku organizaciju za narko-trafiking.

Zalivski kartel: Lociran je u državi Tamaulipas, kao i Los Zetas. Premda su bili jedan od najmoćnijih sindikata od kraja devedesetih naovamo, usljed krvavih unutrašnjih sukoba njihova sila je znajačno opala. Vjeruje se da frakcija Los Metros polako, ali sigurno izlazi kao pobjednik iz rata protiv frakcije Los Rohos.

La Familija: Locirani su u jugozapadnoj državi Mičoakan. Bili su moćni između 2006. i 2011. godine, i u savezništvu sa Zalivskim, a protiv kartela Beltran Lejva i Los Zetasa. Razbijeni su u ofanzivi meksičke i američke vlade, zbog čega danas postoji samo jedna preostala otcjepljena frakcija ove organizacije koja sebe zove Kartel vitezova templara i koju predvode Enrike Plankarte Solis i Servando Gomez Martinez.

Tihuanski kartel: Lociran u jednom od strateški najbitnih gradova na granici sa SAD, ’90-ih i početkom 2000-ih bio je najmoćniji u cijelom Meksiku. Premda od 2009. godine bijesni unutrašnji sukob između različitih frakcija ove organizacije, nastavljaju da švercuju drogu. Predvodi ih Luis Fernando Sančez Arelano.

Beltran Lejva: Osnovala su ga 2004. godine četiri brata čije je prezime dalo ime organizaciji: Markos Arturo, Karlos, Alfredo i Hektor. Počeli su kao predvodnici jake grupe plaćenih ubica koja se borila za puteve droge u sjeveroistočnom Meksiku za Sinalou. Koristeći se korupcijom i prijetnjama, uspjeli su da se ubace u sve pore države, pa čak i meksički Interpol, zbog čega su bili u posjedu povjerljivih informacija. Nakon što je Arturo ubijen od strane meksičkih marinaca, izbio je unutrašnji sukob među braćom koji je doveo da potpunog cijepanja kartela. Meksička federalna policija smatra da više ne postoje.

Huarez: Lociran u pograničkom gradu Huarezu na samom sjeveru sjeverne države Čivave, i kontroliše jedan od najbitnijih puteva droge. Od 2007. je u krvavom sukobu sa Sinaloom, sa kojom je do tada blisko sarađivao. Vjeruje se da gube bitku i da je pitanje vremena kada će ih Sinaloa potpuno uništiti. Jedna od njihovih najmoćnijih grupa je La Linea, jedinica bivših i sadašnjih specijalaca, naoružanih do zuba i obučenih za urbano ratovanje.

Nova generacija Haliska: Jedan od najbrže rastućih organizacija, bila je povezana sa Sinaloom koja ih je koristila kao paravojnu formaciju u svojoj borbi protiv Los Zetasa, pre nego što su postali saveznici. Ono što ih razlikuje od ostalih jesu pisane poruke koje ostavljaju na mjestima svakog masakra koji počine: “dosta je bilo ucjena, dosta je bilo ubijanja nevinih ljudi”.

Izvori zarade

Meksikanci dominiraju američkim tržištem droge, kontrolišući 70 odsto svih narkotika koji se u najmoćniju svetsku silu dopremaju. 90 odsto kokaina koji ulazi u SAD ide preko Meksika (Kolumbija, Bolivija i Peru su glavni proizvođači), a glavni su proizvođači i snabdjevači i kanabisa i kristal meta. Premda proizvode relativno malo heroina, veliki dio ove droge na američkom tržištu ide preko njih, piše Telegraf.rs.

Analize govore da se ukupna zarada od prodaje narkotika kreće između 13,6 do 49,4 milijardi dolara na godišnjem nivou, zavisno od toga ko vrši procjenu. Vjeruje se da je polovina od te sume zarađena prodajom kanabisa.

U samom Meksiku, pored unutrašnje trgovine drogom, zarađuju i od reketa i kidnapovanja te traženja otkupa. Kidnapovanja se dešavaju i usred bijela dana, a meta im može biti svako ko posjeduje novac.

Državama, a često se odigrava i ispod zemlje, putem kilometarskih tunela koje su sami iskopali. Od 2001. godine američke su vlasti otkrile više od 100 ovakvih podzemnih koridora. Dovitljivost koju pokazuju u njihovom skrivanju je fimska: izlaz jednog od njih u meksičkom gradu Tekati je bio iza kamina u dnevnoj sobi jedne luksuzne hacijende. Sam transport robe se obično vrši električnim kolicima, brzo i lako.

Drogu švercuju i narko-podmornicama: meksička mornarica je 2008. presrela jednu koja je bila duga deset metara i u sebi nosila 5,8 tona kokaina.

Čime i kako ratuju

Ratuju raketnim bacačima, minobacačima i granatama koji se švercuju iz Gvatemale ili kradu od policije. Ratuju i kalašnjikovima i AR-15, između ostalog. Gotovo 90 odsto oružja koje koriste karteli se kupuje u Americi.

Zvaničan broj žrtava meksičkog narko-rata je 70.000, ali se vjeruje da je broj višestruko veći i da premašuje cifru od 100.000 ljudi, s obzirom na to da postoji veliki broj onih koji je nestao a do sada nije pronađen. Sedam odsto mrtvih su pripadnici snaga reda, a od 2006. godine ubijeno je ili se vodi kao nestalo i više od 50 novinara. Među mrtvima ima i mnogo civila, prolaznika i pripadnika običnog svijeta.

Metode su im jezive. Odsjecanje glava i njihovo bacanje po bunarima je uobičajeni postupak pri obračunu između rivalskih kartela. Komadanje tijela i njihovo mljevenje ili razbacivanje po noćnim klubovima u svrhu zastrašivanja smatra se poželjnim. Često se dešava da snimaju egzekucije koje potom kače na video sajtove po internetu.

2008. godine u gradu Moreliji u centralnoj državi Mičoakan bačene su dvije granate na prepuni gradski trg tokom proslave Dana nezavisnosti: osmoro je stradalo, preko stotinu ljudi je povrijeđeno.

Učitelji, nastavnici i profesori se redovno kidnapuju, muče i ucjenjuju od strane kartela zbog novca, zbog čega su 2011. godine bili u štrajku.

Narko kultura

U pitanju je fenomen koji je nastao kao rezultat sveprisutnosti narko-kartela u društvu ove srednjeameričke zemlje, a manifestuje se u posebnom načinu oblačenja, muzici, književnosti, filmu, religiji i slengu. Narko-kultura je čitava serija proizvoda koji su povezani sa aspiracijama narkosa ili sa njihovim pogledima na svet, i izuzetno je dinamična pošto se razlikuje od regije do regije, ali i u svakoj regiji ponasaob.

Karakteriše je ekstravagancija, razmetanje, hedonizam, ruralni koreni, čast, prestiž, konzumerizam, moć, utilitarizam, religioznost i nasilje, a oni koji je stvaraju i koji su njen dio ne moraju nužno biti pripadnici narko-kartela. Na primjer, neki od najčuvenijih narko-bosova bili su ljubitelji polo majica Ralf Lorena, zbog čega je ovaj brend sada opštezastupljen.

Poseban segment ove potkulture predstavlja muzika, a tu prije svega narko-korido. Radi se o podžanru meksičke narodne muzike koji se pojavio sedamdesetih godina, a danas je izuzetno popularan u Sinaloi, Sonori, Tihuani i Mičoakanu: narko-koridosi romantično predstavljaju šverc narkotika i one koji se njima bave, kao i sva njihova pregalništva i uspehe. Plaćaju ih sami karteli ili su i njihovi članovi.

"Sa kalašom i bazukom koja cilja, raznose glave svakog ko im se nađe na putu '', glasi jedan stih narko-korida.

Narko-vestern je književni žanr i novi oblik ove subkulture, koji je prošlogodišnjim romanom 'Mali Činola' pokrenuo pisac Hilario Penja. Umesto konja, njegov junak vozi pikap, a umjesto borbe sa Apačima bori se protiv kriminalaca i federalesa.

Narko-religija je takođe bitan aspekt, a očituje se kroz veliko poštovanje koje narkosi imaju prema Bogorodici od Gvadalupe i Hesusu Malverdeu, meksičkoj verziji Robina Huda i hajduku koji je krao od bogatih i davao siromašnima. Na mjestu gde su ga vlasti objesile nakon što su ga napokon uhvatile podignut je oltar. On se smatra svecem zaštitnikom narko-trafikantea, siromašnih i marginalizovanih. Rimokatolička crkva prima donacije od narko-mafije, a jedan biskup čak tvrdi da to radi jer se taj novac tako može pročistiti. Postoji čak i pivo 'Malverde', koji Volmart u Meksiku odbija da prodaje.

U pojedinim krajevima Meksika, kao što je na primJer Sinaloa, narko-kultura ima počasno mjesto i na nju se više ne gleda kao na potkulturni fenomen: šta više, ona je dominatni oblik umjetničkog stvaranja.

Kartelska propaganda

Smatra se da su niske plate državnih službenika i katastrofalni obrazovni sistem jedni od glavnih uzroka velikog broja članova kartela. Pored policije koja je potkupljiva, gro članova kartela čine mladi koji su napustili školu, 'los ninis' (niti rade, niti studiraju), čiji se broj mjeri u milionima. Ova masa je vrbovana putem posebne propagande specifične samo za Meksiko, a koja ima za cilj da glorifikuje kartel koji je stvara.

Nije neobično da karteli kače transparente po i nad ulicama i plaćaju crtanje grafita u svojim gradovima sa ciljem reklamiranja, ili da bi zaplašili suparničke organizacije. Vrše i distribuciju flajera tako što ih dijele ljudima po ulici i ih ostavljaju pored tijela onih koje su ubili.

Novinarima prete ili podmićuju kako bi ovi pozitivno pisali o njima, a neki su čak i kupili dnevne listove. Redovno se obraćaju narodu putem saopštenja za javnost.

Šta radi država?

Nakon početnog pasivnog stava i pukog posmatranja narko rata sa strane, meksička vlada je odlučila da postane proaktivna. 2006. godine tadašnji je predsjednik Felipe Kalderon pokrenuo agresivnu antikartelsku kampanja u koju je uključeno više od 50.000 vojnika i federalesa. “Operacija Mičoakan”, kada je 6.500 federalesa poslato u ovu meksičku državu da okonča nasilje, smatra se početkom rata između države i kartela.

2010. godine uhapšeno je preko 28.000 ljudi, naredne godine 11.544. Umjesto da to popravi stvari, vakuumi koji se ovim putem stvaraju dovode do toga da se mlađi narkosi biju među sobom oko toga ko će preuzeti posao, što dovodi do sve dubljeg haosa. Poraz predsednika Kalderona prošle godine vidi se kao rezultat toga.

Same snage bezbjednosti se prečesto služe istim metodama kao i karteli, kao što su javne egzekucije bez suđenja, mučenje radi priznanja, pritvaranje bez sudskog naloga i slično. Od kako je rat počeo preko 5.800 običnih građana se žalilo državnoj komisiji zbog kršenja ljudskih prava od strane vojske i policije.

Za sve to vrijeme, snage reda i zakona se bore i protiv korupcije u svojim redovima. Kada je maja 2012. godine 50 tijela pronađeno pored autoputa u blizini Montereja uhapšena su četiri visoka meksička vojna službenika zbog sumnje da su bili na platnom spisku jednog od kartela. General Serhio Aponte koji predvodi snage bezbjednosti u državi Baha Kalifornija iznio je 2008. tvrdnju da je tim koji je bio zadužen za borbu protiv kidnapovanja zapravo bio tim koji kidnapuje, a da su korumpirani policajci tjelohranitelji narkosima.

Kada će se rat završiti, ko će pobijediti i da li će Meksiko potonuti još dublje, ne znamo. Ono što znamo jeste da se vatra ne gasi vatrom, već vodom. A voda može biti samo opsežna reforma cijele zemlje i njenog sistema, piše Telegraf.rs.