Bosna - drugo ime sarajevske košarke

Košarka se u Sarajevu počela igrati prvih godina nakon Drugog svjetskog rata, neorganizirano i amaterski. Prošle su još godine do osnivanja prvog kluba, najvećeg, najrespektabilnijeg, najtrofejnijeg i najpoznatijeg košarkaškog kluba koji je ikad postojao u Bosni i Hercegovini – KK Bosna.

Mirza Delibašić (FOTO: Arhiv, Radiosarajevo.ba)
Premda su se takmičenja održavala i ranije, tek osnivanjem Bosne ''čarobna igra među koševima'' u Sarajevu dobiva veći broj poklonika. Tokom godina, u glavnom gradu nastajali su i nestajali brojni klubovi, neki su u radu imali i dosta uspjeha kao što je povremeno blistao KK Željezničar, ali nikad nijedan sarajevski košarkaški kolektiv nije bio tako popularan i uspješan kao Bosna.

Dug put do evropskog vrha

KK Bosna osnovan je 1951. godine. Prvi predsjednik i trener bio je Nedžad Brkić. Prve godine kadar kluba popunjavali su uglavnom studenti Univerziteta u Sarajevu. Već tada, navijači su igrače Bosne zvali studentima, a nadimak se zadržao da dana današnjeg.

Četiri godine po osnivanju, Bosna je osvojila Kup grada Sarajeva – svoj prvi trofej. Nakon skoro dvije decenije nastupa u Republičkoj ligi, Bosna dolazi do prvog velikog uspjeha – plasmana u Prvu jugoslavensku košarkašku ligu, tih godina jednu od najsnažnijih liga u Evropi.

Doček šampiona Evrope bio je nezaboravan (FOTO: Arhiv, Radiosarajevo.ba)
Bio je to početak jedne prelijepe priče koju će krajem sedamdesetih, Bosna krunisati peharom evropskog prvaka, prvim i jedinim u svojoj prebogatoj historiji. Bila je to fenomenalna generacija sarajevskih košarkaša, mnogi će reći da je ekipa Bosne bila jedna od najboljih koje su ikada igrale na Starom kontinentu. Predvođeni magičnim Bogdanom Tanjevićem, Studenti su Evropu ''pokorili'' u velikom stilu. ''Produžena ruka'' popularnog Boše na terenu je bio najbolji košarkaš naše zemlje svih vremena Mirza Delibašić, a veliku je pomoć imao u Žarku Varajiću, Ratku.

Titula prvaka Evrope

Radovanoviću, Bosiočiću, Krvavcu, Ostojiću, Zrni, Iziću, Pešiću, Bilaloviću, Hadžiću i Bonačeku. Velikom evropskom trofeju, prethodila je šampionska godina u Jugoslaviji, upravo su prvenstvo i Kup bivše države 1978. godine poslužili kao svojevrsna generalna proba za ono što je uslijedilo godinu poslije u francuskom Grenoblu.

Evropska titula košarkaša Bosne bila je prva za neki jugoslavenski klub. U finalu je ''pao'' italijanski Emerson, a ''bosanski ponos'' na sarajevskom je aerodromu dočekalo nekoliko hiljada oduševljenih gledalaca. I nije Bosna na tome stala.

Težak usud i put do dna

Uslijedilo je još nekoliko velikih uspjeha, ekipa je osvojila prvenstvo Jugoslavije 1980. i 1983. godine, dok je pehar Kupa osvojen i 1984. godine pobjedom nad Alkarom iz Sinja. Mogla je Bosna svoje vitrine s trofejima dodatno obogatiti u više navrata u godina pred izbijanje rata, ali su nizom nevjerovatnih sudijskih odluka, trofeji obično završavali u Zagrebu, Splitu, Beogradu i Ljubljani.

Rat je spriječio još jednu sjajnu generaciju sarajevskih košarkaša na novom putu ka evropskom vrhu.

Imala je Bosna svijetlih trenutaka i nakon rata, ali oni su bili rijetki (FOTO: Arhiv, Radiosarajevo.ba)
Cijela generacija nove klubove pronašla je širom Starog kontinenta. Neki su napravili i zapažene internacionalne karijere, a neki poput Markovića, Firića, Alihodžića i Bukve, godinama poslije nosili su s dosta uspjeha i dres nacionalnog tima.

Nakon rata, Bosna nikad nije vratila stari ugled i sjaj, uz tek nekoliko sporadičnih uspjeha, ponekog trofeja, tek četiri trofeja prvaka Bosne i Hercegovine i tri osvojena Kupa...

Danas Bosna preživljava najteže trenutke u svojoj svijetloj historiji. Klub funkcionira na egzistencijalnoj granici, dugovi su ogromni, a novi put ka vrhu, u ovim okolnostima, čini se težak, dalek, nemoguć...