50MINUTA: Ola Kvernberg, Håkon Kornstad

Novo izdanje emisije 50minuta u ovom sniježnom (ne)vremenu donosi zvučne prizore umjetnika sa sjevera, koji nerijetko u svoju muziku integrišu nešto od svoga lokalnog prirodnog i životnog ambijenta.

U prvom dijelu emisije slušamo izvrsnog violinistu sa norveške recentne scene, sa uspješnom praksom u klasičnoj, tradicijskoj i jazz muzici. On se zove Ola Kvernberg, i još je jedan kvalitetni proizvod sretnih uslova što nastaju iz norveške ljubavi prema muzici. Kvernberg je veoma rano dobio svoje prve nagrade za muziciranje na klasičnoj violini, a istovremeno se počeo upoznavati sa tradicijskom muzikom svoje zemlje. Sa samo četrnaest godina je već bio studijski muzičar, a onda ušao i u svijet jazza i to kroz formalni muzički program na Trondheim musikkonservatorium. Za vrijeme jednog izdanja Django Festivala u Oslu, 2000 godine, Ola je na sceni zasvirao sa velikim Toots Thielemansom, a godinu dana kasnije izdao svoj prvi solo uradak. To je bio samo početak nastavka njegovih raznih saradnji ali i vlastitog projekta Ola Kvenberg Trio, sa kojim je objavio tri studijska albuma, Cats & Doug (2002), Night Driver (2006) i Folk (2009). Konačno, godine 2011 je Kvernberg za Moldejazz festival zasvirao sa nekoliko sjajnih muzičara među kojima su bili Mathias Eick (truba) i Håkon Kornstad (saksofon). Taj neobično uspio projekat oslovljen je sa Liarbird i objavljen na nosaču zvuka u septembru 2011 godine.

Liarbird je album koji se majstorski kreće između  ambijentalne emocije i istraživačke avanture, kompozicije i improvizacije. Izgrađen je iz Kvernbergova live koncepta, i može se zapravo promatrati i doživjeti kao određena konceptualna cjelina, sačinjena od pojedinačnih stavaka. Stavci su ovdje podređeni generalnom suptilnom i zavodljivom raspoloženju cjeline, u priči koja je uvijek nekako prepoznatljivo norveška.

U drugom dijelu emisije uslijedit će još jedan osobeni norveški umjetnik čiji je instrument saksofon, na kojem uvijek na neki način eksperimentira. Pri tome naročitu pažnju posvećuje tonu, zvuku samom i njegovoj ekspresiji, baš u stilu rečenice američkog jazz saksofoniste Dewey Redmana koja veli: ''Zvuk je takođe tehnika.''

Håkon Kornstad, čovjek koji golemo poštovanje gaji prema zvuku, jedan je od umjetnika koji su bili i još uvijek su dio norveške nove jazz muzičke scene još od njenih početaka. Kornstad je svirao isprva klarinet, a potom vremenom prešao na saksofon koji je na kraju i studirao na Jazz konzervatoriju u Trondheimu. Tamo je oformio svoj prvi jazz sastav, trio sa kolegama studentima kojem će se kasnije pridružiti i glasom Live Maria Roggen. Ova ekipa na koncu je postala sastav pod nazivom Wibutee, što na sanskritu znači 'sveti pepeo'. Nakon što je Kornstada primijetio jedan od ključnih ljudi norveške nove jazz scene, Bugge Wesseltoft, Wibutee su izdali za njegovu etiketu Jazzland i album, 1999 godine. Uslijedila su i nova izdanja sastava, a sam Kornstad je postao dijelom projekata Bugge Wesseltofta, kao što je to bio Jazzland Community.

Nakon godina kolaboracija i zajedničkog rada sa drugim značajnim norveškim muzičarima, od Bugge Wesseltofta, Eivind Aarseta, do Sidsel Endresen, te Anje Garbarek, Kornstad se odlučio oprobati sam sa svojom muzikom i 2007 godine izdao prvo solo izdanje, naslova Single Engine. Dvije godine kasnije Kornstad objavljuje i drugi solo album, Dwell Time, ovog puta istinski solo uradak u svakome smislu,  intimno lutanje kroz raspoloženja uz čitav spektar suptilno ispoljenih emocija.

Prošle godine je Håkon Kornstad izdao svoj za sada posljednji studijski uradak, Symphonies in My Head, kojim nastavlja širiti vlastite muzičke teritorije. O njemu Kornstad kaže: ''Naslov opisuje ono za što ja mislim da je dobro u improvizaciji: one momente kada se uspijem osloboditi, samo pustiti muziku da sama nastaje...''. Kornstadove simfonije lutaju i dalje njegovim ličnim svijetom, koji je bogat Zvukom, iako nastalim iz samo jednog instrumenta. Njegove mogućnosti Kornstad iznova otkriva uz pomoć raznih tehnika i tehnologija, ali prvenstveno svojom vlastitom otvorenošću i kreativnom energijom. Ta ga je neobična energija odvela i u svijet opere, gdje se u posljednje vrijeme Kornstad oprobao i kao pjevač. Tako se sada, osim saksofonom, on služi sve više i svojim glasom, u novom projektu koji je svojevrsna bitka čovjeka sa samim sobom – opernog tenora i tenor saksofona u eksperimentu jednog umjetnika, oslovljenom sa Tenor Battle.