50MINUTA: FaltyDL, Pantha du Prince

U novom izdanju emisije 50minuta slušamo dva autora donekle minimalističkog ali melodičnog elektroničkog muzičkog izraza.

Prvi je kreativno čedo Ninja Tune etikete, izrazito traženi remikser koji je poigrao sa numerama Mount Kimbie, The xx i Photeka, a u živoj je verziji podržao i Radiohead na njihovim recentnim koncertima.

On se zove Drew Lustman, ali je poznatiji pod pseudonimom FaltyDL. Porijeklom iz Connecticuta, doma prestižnog Yale Univerziteta, Lustmanu formalno obrazovanje nije bila jača strana, i svoju je energiju kroz vrijeme provedeno u rodnome gradu usmjerio ka vanškolskoj muzičkoj aktivnosti. Pripovijeda da je bilo loš učenik, konzumirao puno narkotika i već sa 16 godina završio na rehabilitaciji. No, ozdravila ga je upravo muzika.

Lustman je počeo sa svojom muzičkom karijerom svirajući u lokalnim jazz i rock bendovima, ali do početka svojih dvadesetih godina odlučio se za samostalan put i pseudonim FaltyDL. Neko vrijeme je radio na vlastitom muzičkom materijalu, koji je uočio i čelnik britanske etikete Planet Mu. To je dalo poticaja mladom autoru, koji se preselio u New York i tamo zaista pokrenuo svoj muzički posao. Počeo je kombinirati razne stilske izraze, među kojima je dominirao garage zvuk. Uskoro se Lustman izgradio u pravog stilskog nomada, koji se služio mnogim žanrovima. Svi su se oni dali jasno prepoznati u generalno neodređenoj cjelini, koja se kolebala poput naslova autorovog drugog albuma You Stand Uncertain (2011, Planet Mu).

FaltyDL je i dalje nesiguran glede odabira jednog konkretnog izričaja, ali je vrlo jasan u ovome svome stavu. Lustmanov novi studijski album, objavljen u mjesecu januaru 2013 godine, svjedoči o autorovom novom elektroničkom putu doslovno inspiriranom ljubavlju, i to prema njegovoj djevojci i muzi. Za ovaj album, po imenu Hardcourage, Lustman veli da je produkcijski ponajbolja stvar koju je do sada načinio, zbirka zvukova koje on iz svoje podsvijesti procesuira i filtrira kroz softvere i sintesajzere. Mnogo mirniji u karakteru od prethodnika, Hardcourage je druga vrsta hrabrosti, ona kojom se u melodičnom ambijentu nastoji pronaći ravnoteža i jednostavnost.

U nastavku emisije 50minuta slušat ćemo još jednog autora u osnovi elektroničke muzike, koji je nešto kao i prethodno pomenuti Falty DL, iz nemirnijeg prešao u umjereniji zvučni ambijent.

Njegovo je ime Hendrik Weber, a pseudonim Pantha du Prince. Njime se ovaj autor služi od 2002 godine, kada je pod okriljem istog i u novome soničnom ruhu objavio i prvi zvanični uradak, do kada se bavio pretežno house i mimimal techno muzikom. Novi je izraz sam prozvao ''sonic house'', sa elementima akustičkim i elektroničkim, te procesuiranim terenskim snimcima.

Prvi studijski album Pantha du Prince je objavio 2004 godine pod naslovom Diamond Daze, nakon kojeg su uslijedili This Bliss (2007) i Black Noise (2010). U mjesecu januaru 2013 godine Weber se vraća sa novim albumom, koji se ovoga puta zove Elements of Light.

Esencija Elements of Light, odnosno istinski elementi njegove svjetlosti, može se u tragovima već nazrijeti na albumu prethodniku, nešto mračnijeg naslova Black Noise. To su zvona, koja suštinski grade  eterični elektronički svijet Weberova novog izdanja. Naime, 2011 godine je autor gostovao na Øya Festivalu u Oslu, i tamo svoju fascinaciju zvonima uobličio u jednu novu formu kada je sarađivao sa grupom muzičara na seriji numera načinjenih upravo na zvucima zvona. Projekat je dobio ime Pantha du Prince and the Bell Laboratory, isto ono koje je Weber zadržao kao naslov projekta za novi studijski uradak.

Termin Bell Laboratory je bio jasna aluzija na zvona kao instrument, ali i na prošlost, ili početke elektroničke muzike i ''laboratorijske'' zvučne eksperimente jednog od pionira kompjuterske muzike, Max Matthewsa, kroz istraživački centar Bell Labs (originalno osnovan krajem 19. stoljeća od strane naučnika Alexander Graham Bella). Weber, ili Pantha du Prince, je tako jednim imenom povezao svoje dvije posebne sklonosti, ka elektroničkom zvuku i onome koji proizvode zvona, u slučaju albuma Elements of Light njih 50 bronzanih što imaju masu od gotovo tri tone. Zvuči teško za jedan album obilježen neobičnom lakoćom, kojom se provlače sjećanja i na muziku klasičnog minimalizma, umjetnika kao što su Glass ili Reich.