Bila jednom jedna nesretna porodica...

Kritiku predstave 'Menažerija' u izvedbi ansambla HKD Rijeka, u režiji Ankice Tomić, prenosimo sa sajta Mess.ba.

Piše: Danilo Jovanović za mess.ba
Fotografije Branimir Prijak za radiosarajevo.ba

Predstava Menažerija autorski je koncept Anice Tomić i Jelene Kovačić inspirisan motivima iz drame Tenesi Vilijamsa Staklena menažerija. Dobro upakovana dramaturgija obojena nijemim grimasama kroz koje glumci dodatno dočaravaju emocije, jedna je od specifičnosti ovog komada.

 „ Bila jednom jedna nesretna porodica, majka, kćer i sin...“ rečenica koja savršeno opisuje radnju predstave. Ako krenemo njenim tokom,ono što je prati od početka do kraja je prenaglašena emocionalnost koja u svakoj, riječi, mimici lica i govoru tijela dolazi u prvi plan. Rečenice se ponavljaju bezbroj puta, u koncentričnim krugovima, svaki put izgovorene sa manje usiljene ljubaznosti, a sve više obojene emotivnim nabojem koji akteri kako radnja odmiče sve teže kontrolišu sve do potpunog emotivnog sloma.

 Baveći se problemom raspada porodice, autorke otvaraju pitanje nas samih, međuljudskih odnosa i njihove kompleksnosti, kao i besmisla ljudskog života.

 „ Majka i ćerka ostaju sjediti u malom stanu na kraju grada, u zgradi punoj takvih stanova, u zemlji koja ima na hiljade takvih obitelji... “

U ovu izjavu ritmički ponavljanu je upravo stao sav besmisao postojanja, osjećaj promašenosti i statičnosti  života ove male porodice. A upravo taj lajt motiv refleksija je načina življenja i funkcionisanja savremenog čovjeka u brzom životu supermarketa, gdje su otuđenost i emotivno nezadovoljstvo vrlo česta i neizbježna pojava.

 Muzika koja prati  radnju, upotpunjuje atmosferu napete statičnosti i nezadrživog emotivnog naboja i pomenute prenaglašenosti tih emocija. U momentu kulminacije, majka, kćer i sin, svako ponaosob, a i u međusobnoj interakciji doživljavaju potpune slomove, bacajući pred publiku suze, svoje najdublje strahove, sakupljane i godinama taložene. I tu farsa prenaglašene usiljene  ljubaznosti usmjerene ka njihovom gostu prelazi u isto tako ekzplozivnu agresivnost, koja je opet u svom finišu usmjerena ka gostu.

Gost koji se našao u jednoj takvoj atmosferi, bio je i sam, „ono što je morao biti, a ne ono što je želio biti“.

 Sva jednoličnost, apsurd a u isto vrijeme strah od promjene i uljuljanost u učmalost iz života modernog čovjeka sadržani su u dramaturgiji ove predstave. Krugovi malog prečnika u kojima se vrtimo, mikrosvijetovi u kojima se krećemo, težak vazduh koji u njima dišemo, snove koje u tom kretanju izgubimo...

 „ I onda...ništa se nije dogodilo. “