Šovinistička farsa: Čekić, Kovačević, Zukorlić, Nedeljković, Ibrahimagić, Jović

Počeo je historičar Smail Čekić za kojeg je „osnov srpskog fašizma je srž srpske (agresivne) nacionalne kulture, koja u biti svog mita sadrži ogromnu količinu mržnje i nasilja, tendenciju ka izvršenju genocida, a kultura mržnje njeguje se unutar porodične (pravoslavno srpsko crnogorske) i plemenske tradicije“. Nastavio je historičar Miloš Kovačević, koji je upitao: „kako pripisati slobodarskom narodu genocidnost i fašizam? Vjerovatno je Čekić mislio da su Srbi genocidni što su protjerali Turke poslije petsto godina ropstva, što su doprinijeli propasti ne samo turskog nego i austrougarskog carstva?“ Potom je muftija sandžački Muamer Zukorlić usporedio režim u Beogradu sa onim u Kairu (naravno samo u kontekstu odnosa prema Bošnjacima).

Tada je, ovaj put akademik Dragan Nedeljković objasnio da Čekić ne može biti u pravu, jer „Srbi i fašizam nikako ne idu zajedno. Srpski duh je slobodan duh, bez predrasuda, on je čak i na svoju štetu, ali uvek uvažava druge i bori se za druge.“ Nedeljković je još konstatovao da iz Čekićevih usta izlazi zloduh. Tu bi negdje stala ova „znanstvena“ rasprava da u današnjem broju sarajevskog magazina Dani nije osvanuo intervju sa profesorom ustavnog prava prof. dr. Omerom Ibrahimagićem, koji je konstatovao da je BiH „nacionalna država Bosanaca“, te da su se tek 1948 „u vrijeme komunističkog režima... koristeći se blagodetima međunarodnih standarda o ljudskim pravima, Bošnjaci pravoslavni opredijelili da po narodnosti budu Srbi“. Na kraju se javio i profesor povijesti Ivo Miro Jović da obznani da će u slučaju pokušaja formiranja Doma naroda bez dva HDZ-a, biti proglašen treći entitet.

Za detaljnu analizu svih navedenih šovinističkih ispada, grozota, temeljnog neznanja i neupućenosti samozvanih „esperata“, koji ne objašnjavaju stvarne historijske procese i činjenice, već kreiraju patološku stvarnost, bila bi svakako potrebna opsežnija studija. Još bolje, bilo bi potrebno organizirati simpozijum, kojem bi prethodili intervjui sa pomentim „ekspertima“, u okviru kojih bi bilo propitano njihovo elementarno znanje istorije, sociologije, ekonomije, religionsitike i drugih humanističkih nauka, kako bi se utvrdilo, jesu li njihovi istupi u javnosti plod neobrazovanosti, pomanjkanja inteligencije ili namjerna produkcija elitističko-šovinističkih ideologija.

Valjda bi onda i srbofilima i srbomrscima postalo jasno da „srpski duh“, kao i bilo kakav „duh“ naroda nije nikakva naučna, već metafizička, okultna ideologija, koju kreiraju nacionalne intelektualne elite u interesu vladajućih klasa; da te ideologije nisu jednoobrazne i da imaju mnoge varijacije, pa je tako„tendencija ka vršenju genocida“, zapravo samo najbrži (i najmonstruozniji) način uklanjanja „drugih“, kojem neka od vladajućih klasa pribjegava u svojoj ekspanziji i konkurenciji sa drugim vladajućim klasama. Kulturološki obrazac „drugog“, bilo da je on „inovjerac“, „kjafir“, ili „balija“, uvijek služi podjarmljivanju, marginaliziranju i bržem ili polakšem inkorporiranju masa „drugih“  u vlastiti elitistički poredak. Niti „pleme“, ni „porodica“ ne mogu biti kratori ekspanzionističkih, pa samim time ni genocidnih projekata. Takva tvrdnja je sama po sebi fašistička. I „ekspert“ Čekić i njegovi srpski „kritičari“ bi mogli učiti od npr. Henria Lefebvrea, koji je temeljito dekonstruisao teorije o raznim „duhovima nacija“. „Sociološki govoreći, jedino postoje ljudske individue i njihovi odnosi. Društvo, kao opći entitet, nema nikakvu posebnu vrstu egzistencije pored individua koje je sačinjavaju. Nema kolektivnog bića, duše naroda ili grupa. Sve su to okultni kvaliteti, izmišljeni od sociologa koji su se smatrali naučnicima, a bili su samo metafizičari.“

Navedeni profesori, vjerski službenici i drugi eksperti, dakle nisu ništa više od neukih ili  proračunatih metafizičara, drugim riječima vračeva, čija crnomagijska nauka nije ništa drugo do dimna zavjesa za elitističko-tržišni zakon džungle.