NBA Dnevnik VII: Brige Scotta Brooksa

Piše: Sejo Čamo, Detroit, radiosarajevo.ba

U danu kada su se evocirale uspomena na lik i djelo Rodnya Kinga, njegov doprinos razvoju novih medija (video) i katalizatoru najvećih rasnih nemira (1992.) posljednjih decenija, u danu kada je prosječni Amerikanac iščekivao neposredne reakcije tržišta i vlastitog penzionog fonda na grčki “Dan Poslije”, u tom danu je trener Thundera Scott Brooks,  svim sofisticiranim analizama neuspjeha u trećoj utakmici trebao dodati staru bosansku mudrost “da majka nije sina karala što se kock’o nego što se vadio”.

Ako ne potpuni užitak, ako ne super atraktivnu košarku “bez granica”, onda su prve tri utakmice Finala plejofa sezone 2011/12 donijele zanimljive susrete u kojima je akcenat bio na odbrani i sitnim detaljima. Ono što se naziva “x-faktor” onaj dodati gram na izjednačenoj vagi što pretegne na jednu stranu, dosada su bili odbrana, šutiranje za tri poena ili slobodna bacanja. Jednom rječju, sve ono što pripada standardnim statističkim rubrikama čija interpretacija može varirati između krajnosti pa, ponekad, može odvesti stručni štab pojedinog tima na krivi kolosijek.

Izjava dana: “Russell Westbrook je toliko svestran igrač da, ponekad, najbolje čuva samog sebe” – Bomani Jones, voditelj na satelitskom Sirius radiju

S druge strane, pasionirani ljubitelji numerologije naći će ove godine novu rubriku u statistikama NBA utakmica, poznatu kao “+/-“. Njeno prorijeklo se, vjerovatno, veže za hokej na ledu, a govori o prisutnosti igrača na terenu u trenutku kada je tim stvarao (+) ili gubio prednost (-). Nezvaničnu titulu “najkorisniji igrač” (MVP) ove rubrike za sada dijele četiri igrača Battier, Fisher, Harden i Collison sa + 10. Teško da će i jedan od njih stići do one prave i jedino mjerodavne titule. Konačno, na suprotnom kraju od brojki stoje intangibles, one statistički neuhvatljive pojedinosti, neki sportski ekvivalent ugljen monoksida, gasa “bez boje, mirisa ili okusa.” Isforsirana izgubljena lopta, biti na pravom mjestu, u pravom trenutku kada sudija svira protivnikov  faul u napadu ili koliko je LeBron James bio važan za Durantov promašaj ( i ne dosuđeni prekršaj) na kraju druge utakmice. Osnovna slabost ovog pristupa je njegova spekulativna priroda koja, neminovno, vodi u “teoriju zavjera”  a samim time i postojanje plana po kojem je već određen novi šampion.

Broj dana: 10.6 rejting treće utakmice, 6% manje nego prošle godine Dallas-Miami. Izgubljeni postotak su svi oni potencijalni ljubitelji sporta koji su, u isto vrijeme, gledali završnicu U.S. Open, jednog od četiri najznačajnija golf turnira.

Iz širokog spektra važnih, važnijih i neprikosnovno odlučujućih elemenata dosada odigranih utakmica, bilo šta da izaberemo, nećemo puno promašiti. Pa tako ni sa analizom uloge organizatora igre. Na jednoj strani je Russell Westbrook, klasični primjer onoga što se naziva “hybrid” ili uspješni preobraćenik od studentske “dvojke” do, za NBA mnogo prihvatljivijeg, snažnog plejmejkera. Tako je Westbrook, koristeći uporedbu sa trenutnim NBA igračima, bliži Deronu Williamsu nego Chrisu Paulu, ili nešto ranije, Magic Johnsonu nego John Stocktonu. Na drugoj strani, u igri Miami Heata čitava ofanziva počiva na pitanju kod koga će se lopta duže zadražati – kod Wadea ili Jamesa. Zato je uloga Maria Chalmersa, koji bi nominalno trebao da bude “najmudrija glava ekipe”, bukvalno pomjerena u stranu gdje, zajedno s Battierom, treba da pronađe najkorisnije mjesto te da, u trenutku kad su Wade i James zatvoreni u odbrambenom škripcu, prime loptu te neometano šutiraju. Ova Spoelstrina taktička zamisao po kojoj razvoj situacije na terenu definiše vodećeg kreatora igre, do sada se pokazala uspješnijom od Brooksovih pokušaja s Westerbrookom a posebno od, u drugom poluvremenu treće utakmice, pokušaja da Harden, u odbrani čuva Jamesa, pa da onda, vidno iscrpljen i bez naročitih kreativnih ideja ili sposobnosti da manipuliše loptom, bude nosilac igre i spona između dvojca Westbrook- Durant.

Prije nedjeljne utakmice, Charles Barkley, danas komentator NBA TV, je smatrao da će Miami igrati tu utakmicu pod opterećenjem da je mora pobijediti. Pritisak se sada prebacuje na drugu stranu a posebno na trenera Brooksa da, što prije, pronađe magično sredstvo i vrati prednost domaćeg terena. Možda u glavama igrača počinje da bruji delićevsko “Nema više vremena!”, a možda, nekim čudom, dobiju vlastiti nastavak tog, nekad čuvenog, audio-vizuelnog zapisa iz osamdesetih, dobro poznatog nešto starijim naseljenicima Zapadnog Balkana: “…ko?...ko? Radanović! ...Radanović!...”   

Vezano:
Dnevnik NBA finala: Iz Detroita - Sejo Čamo (I)
Dnevnik NBA finala: Iz Detroita - Sejo Čamo (II)
NBA Dnevnik III: Teorije popravljanja grešaka
NBA Dnevnik IV: Disciplina usijane glave
NBA Dnevnik V: Prednost domaćeg terena
NBA Dnevnik VI: Na pola puta