ART OF SOUND: The Bad Plus

Večerašnja emisija Art of Sound (emituje se svakog četvrtka u 22h) predstavlja rad tria naročitih autora i instrumentalista, koji po uzoru na naslijeđe klasične, savremene i popularne muzike kreiraju neobično kompleksan i zanimljiv zvuk.

Moćni akustički trio The Bad Plus jazz zasigurno vidi kao poligon za mnoge raznovrsne egzibicije, sa različitim izvorima i najkreativnijim rezultatima. Pijanist Ethan Iverson, kontrabasist Reid Anderson i bubnjar Dave King su pojedinačno vrsni instrumentalisti, ali i autori koji su vlastiti muzički ukus gradili na naslijeđu ponajboljeg iz popa, indie rocka, ali i klasične muzike. Na tim osnovama su kreirali i neobičan vlastiti stil koji neke drage numere iz njihove privatne fonoteke precizno secira i dekonstruira, te od njih pravi nove i uzbudljive hibride originalne i njihove lične maštarije. Zato opus The Bad Plus, od već osam izvrsnih studijskih albuma, obuhvata jedan dio covera, koje argumentirano možemo nazvati i vrstom njihovih autorskih kompozicija. The Bad Plus, naime, razgrađuju taj poznati muzički materijal na elementarne sastojke koje u svojoj soničnoj laboratoriji sklapaju na nov i izazovan način. Ono što na koncu nastane iz ove frankenštajnske komično-dramatične igrarije sa zvukom je The Bad Plus jedinstven proizvod, iz kojeg zvuče David Bowie, Blondie, The Pixies, Nirvana, Black Sabbath, Aphex Twin, The Flaming Lips, Ornette Coleman, ali i savremeni kompozitori umjetničke muzike György Ligeti, Igor Stravinski ili Milton Babbitt. The Bad Plus se upuštaju u najluđe avanture, pokazujući nam osobitim izvođačko-autorskim umijećem svoju percepciju ''Velurie'' The Pixies, Nirvanine ''Lithium'', Posvećenja proljeća Stravinskog ili Ligetijeve Etide br.8. Ali The Bad Plus se tu ne zaustavljaju. Postaju još bolji.

Trio zapravo ima snažnu autorsku energiju, koja se ogleda u pojedinačnim kreativnim poduhvatima svakog od članova. Njihovi autorski radovi iz osam studijskih albuma donose tri različite percepcije muzike, kroz pomenuti lični muzički ukus i iskustvo vlastitog instrumenta. Tako su Iversonove kompozicije izrazito naglašene melodijske linije i u suptilnom istraživanju zvučnih boja iz čitavog spektra koji nudi njegov klavir. Anderson je, međutim, odan basu, njegovom tamnom tonu i funkciji bazičnog, i taj senzibilitet prenosi i u sekcije dva partnerska instrumenta. I konačno, King svojim autorskim djelom ritmički disciplinira i uvodi ponekad šaljivu ali snažnu energiju u čitavu zvučnu sliku. Zajedno, The Bad Plus međusobno sjajno komuniciraju i svojom muzikom donose jednu jedinstvenu i kompleksnu emociju.

The Bad Plus se tako dobro slažu i razumiju i zbog toga što već dugo sarađuju, od 1989 godine. Prvi su album izdali 2000 godine za jednu malu, španjolsku etiketu, ali veoma brzo nakon toga potpisali za Columbia Records. Za Columbiu je objavljen oficijelni debi 2002 godine, i od tada se nižu, jedno za drugim, izvrsna studijska izdanja od kojih je posljednje, Made Possible, izdato u septembru mjesecu 2012 godine. Nakon prethodnika Never Stop iz 2010, ovo je drugi njihov album (gotovo) u cjelosti autorski koncipiran, sa osam originalnih kompozicija benda, i jednim tributeom, američkom jazz perkusionisti Paul Motianu.