ART OF SOUND: Max Richter

Večerašnja emisija Art of Sound donosi djelo mladog kompozitora i pijaniste, koji pripada grupi umjetnika iz posljednjih nekoliko godina čija muzika nastaje negdje između klasične i žanra elektroničke muzike. On se bavi suptilnim ekperimentiranjem i slika ugodne zvučne pejzaže i ambijente sa nerijetko konceptualnom pozadinom.

Max Richter (1966) je britanski umjetnik njemačkog porijekla koji svoju inspiraciju pronalazi među radovima minimalista kao što su Steve Reich ili Phillip Glass, te kompozitora poput Ravela ili Satiea. Richter je studirao kompoziciju i klavir na Univerzitetu u Edinburgu, na Kraljevskoj akademiji, i u Firenci. Njegove prve kompozicije bile su bazirane pretežno na naslijeđu Modernizma u umjetničkoj muzici, i naročito uticajima Iannisa Xenakisa. Nakon završetka studija Richter je oformio jedan savremeni klasični ansambl, imena Piano Circus koji je izvodio djela umjetnika poput Brian Ena, Philip Glassa i Steve Reicha.

Samostalnu izdavačku karijeru je Richter otpočeo 2002 godine sa izdanjem Memoryhouse, nakon kojeg su uslijedili  The Blue Notebooks (2004), Songs From Before (2006), 24 Postcards in Full Colour (2008), te Infra (2010). The Blue Notebooks je počinjao Kafkinim riječima koje su poslužile kao uvod u izdanje sačinjeno od zvuka klasičnih instrumenata, elektroničkih zvučnih izvora, govornih dijelova i samplova snimljenih u vanjskom okruženju. Album je nosio auru melankolije, a njegovi tekstualni fragmenti kontemplirali su o vremenu, sjećanju i nestalnoj prirodi stvari. Songs From Before je bio suptilni zvučni pejzaž kojeg je Richter ovog puta ispunio riječima Haruki Murakamija, odabranih, kako je sam kompozitor istakao, opet zbog izvjesnog kafkijanskog tona. Izdanje 24 Postcards in Full Colour  predstavljalo je vrstu konceptualne vježbe koju su činile dvadeset i četiri takozvane zvučne razglednice, iz određenih realnih ili imaginarnih mjesta. Numere su bile osmišljene tako da mogu poslužiti i kao ringtone melodije za mobitel, iako su komponovane za solo klavir, gudače i elektroniku. Sa druge strane, projekt Infra, bio je sadržan od kompozicija prvobitno složenih za jedan baletni, plesni komad, koji je svoju premijernu izvedbu imao 2008 godine u Londonu. Ovaj Richterov muzički materijal još jednom je nosio melankolične i nježne melodije, suptilno izgrađene tonske teksture, i osoben, zapravo intelektualan i sofisticiran način razumijevanja harmonije i njene kompleksnosti. Iza tog Richterovog djela, odnosno baleta, stajala je kao inspiracija pjesma T.S.Elliota ''The Waste Land'', a Max Richter je za vrijeme rada na ovom projektu razmišljao i o Schubertovom ciklusu solo pjesama, Winterreise, i nešto njegova melodijskog materijala u određenim crticama smjestio i u svoj projekt.

Max Richter se bavi raznim žanrovima u muzici, i u svojim radovima on kombinuje mnoge postupke, te takvim eksperimentom na koncu stvara jedinstveni i lijepi hibrid klasičnog i modernog. Sam o svome muzičkom opredjeljenju kaže: ''Ja sam u potrazi za tim nevjerovatnim intenzitetom i jasnoćom, ali koristeći koliko je to moguće minimalnu količinu nota. To je definitivno onaj slučaj 'manje je više' - nastojanje da se stvari zaista koncentrišu. U tom smislu ja sam minimalist.''

U ovoj emisiji Art of Sound slušamo prvo studijsko izdanje Max Richtera, album Memoryhouse iz 2002 godine, na kojem se našla i kompozicija naslova ''Sarajevo''.