50MINUTA: Nao, Jamie xx

Večerašnja emisija 50minuta (emitira se srijedom u 22 sata) predstavlja radove umjetnika mlađe generacije, kojima suvremene tehnologije, masovnost i dostupnost tehnika i stilova u (aktuelnoj) muzici, i svakako vlastita kreativnost otvaraju vrata niza mogućnosti i time potencijal stvaranja nečega novoga u okvirima jednog ličnog jezika i izraza.

Gornja nemala rečenica ipak skromno teži objasniti fenomen muzičara kojima unatoč eklektičnoj buci koječega u popularnom zvuku današnjice uspijeva načiniti jedan inventivan i privlačan muzički proizvod – dovoljno popularan za nemilosrdno tržište preplavljeno kičem, ali istovremeno zanimljiv zaljubljenicima muzike, na ovaj ili onaj način.

Nao, dvadesetšestogodišnjakinja iz Londona, takva je autorica, u potrazi za nekom ličnom interpretacijom poznatoga. Još uvijek u želji da barem imenom i prezimenom ostane anonimna za javnost, Nao se nastoji nametnuti muzičkom svijetu svojim zvukom, stavljajući vizuelnu komponentu – danas, nelogično, veoma utjecajnu u mnogim žanrovima muzike – u drugi plan. Nao je, čini se, takav ljudski karakter – donekle introvertna i izrazito posvećena onome što joj je uistinu važno, muzici. Studirala je vokalni jazz na prestižnoj Guildhall School of Music & Drama, veoma rano se vezala za muziku istaknutih figura jazza, bluesa i soula, predavala pjevanje djeci u jednoj londonskoj školi, i u jednom se trenutku ohrabrila u pokušaju na pronađe i vlastiti glas. Tako je, kroz njena do sada dva EP-ja So Good (2014) i upravo objavljeni February 15 EP, nastao svojevrsni ''wonky funk'', kako Nao naziva svoj zvuk koji sjeća na Princea koliko na James Blakea, inače uzore ove autorice. Prijemčiva za komercijalno tržište, no i za pokoje probirljivo uho, muzika mlade Nao obraća se uistinu široj publici, u kojoj se (ne) susreću i mnoge različitosti.

 
Drugi dio večerašnje emisije donosi novi rad takođe dvadesetšestogodišnjeg, ali u muzičkom poslu nešto iskusnijeg Jamie Smitha, poznatijeg kao Jamie xx. Započevši svoju karijeru 2005. kao član projekta The xx - tada dragocjenog muzičkog otkrića u jednome elegantnom spoju tradicije dream pop i indie elektroničkog zvuka koji je naslutio neobičnu zrelost njegovih mladih baštinika - Jamie je proširio svoje aktivnosti i u domen remikserskog rada. Veoma brzo njegov je naročiti talent otkriven, kroz remikse numera Florence and The Machine, Adele,Glasser, Radiohead te Gila Scott-Herona, od kojih su potonje objavljene na izvrsnom remiks izdanju We're New Here, februara 2011. godine. Jamie xx se pokazao kao uistinu izniman reinterpretator ali i producent, surađujući s nekim poznatim imenima komercijalne muzike, no konačno odlučivši da gotovo u cijelosti vlastitim glasom progovori na autorskom albumu, upravo predstavljenom putem etikete Young Turks.

Izdanje In Colour po samome objavljivanju uistinu je zaslužilo svoje visoke ocjene, kojima je kritika prepoznala kreativnost i jezgrovito iskustvo Jamieja Smitha, sintezu njegovog dosadašnjeg rada u čitavom spektru muzičkih boja umjetnikova debi albuma. Balansirajući i u ovome slučaju između popularnog i individualno-kreativnog, muzički kolaž Jamie xx koketira s komercijalnim, globalnim tržištem nastojeći ipak ostati privržen osobenom senzibilitetu svoga autora. Možda se Jamie i služi bojama poznatim, pojedinačnim zvučnim izrazima koje smo navikli čuti iz određenih pripadajućih izvora, bilo da se radi o žanru ili tehnici, no on čini i da ove zvučne boje dolaze u prijateljske odnose, sadržajno interesantne ali i neobično emotivne.