Otvorena izložba Ostaci života - neupadljivi prikazi

U sarajevskoj galeriji BlackBOX u četvrtak je otvorena izložba fotografija i video instalacije crnogorskog umjetnika Ivana Šukovića pod nazivom Ostaci života-neupadljivi prikazi, a biće otvorena do 10. decembra.

Fotografije i video instalacije Ivana Šukovića urađene su prema slavnoj drami Luiđija Pirandela: Šest lica traži pisca. Ovo je ujedno i njegova prva samostalna izložba, koja je također bila prikazana i u Beogradu.

Umjetnik je fotografisao šest osoba tj. jednu porodicu na otvorenom i unutar zatvorenog prostora. Video rad zumira donji dio tijela žene, majke i njen ručni rad, pletenje kao upornu kontinuiranu radnju. Izložba na jedinstven način prikazuje priču porodice čiji su porodični odnosi razoreni.  

"Koncept ove izložbe postavlja pitanje da li su u životu i u stvarnim životnim situacijama najvažniji oni krupni detalji ili oni međuprostori i neupadljive sitnice koje prođu kroz naš život, a da ne obraćamo pažnju na njih", izjavio je autor Ivan Šuković.

U katalogu izložbe, kustosica Svetlana Racanović kaže: 

"Foto i video instalacija Ivana Šukovića Ostaci života - neupadljivi prikazi prepoznaje kao svoj 'primalni glas', kao svoj eho u blizini, slavnu dramu Luiđija Pirandela: Šest osoba traži autora. Šest ljudi ili jednu porodicu umjetnik fotografiše raspoređujući ih, aranžirajući najprije unutar ambijenta ispošćenog pejzaža od vode i kamena pa ih potom useljava u zatvor-eni prostor prirodnjačkog muzeja, među preparirane životinje, prividno ih animirajući ordinarnim radnjama, blagoslovom porodične svakodnevice. Video rad zumira donji dio tijela žene, majke i njen ručni rad, pletenje, kao upornu, kontinuiranu radnju.

Autor-umjetnik ne 'slika' nađeno, zatečeno, slučajno nego sam konstruiše, aranžira, režira prizore ali na takav način da nam se čini da se i nisu mogli drugačije 'posložiti', da nose pečat neizbježnog, pečat bezizlaznog. Taj osjećaj fatalnog u prizorima ispisuju ili upisuju i sami mediji (fotografija i video) čije sile umjetnik tako angažuje da sami počinju dejstvovati kao hibernatori ovih privid-događaje i privid-ljudi.

Neka hladna i teška tišina impregnira ove prizore. Ona ne znači nijemo, nemušto opštenje već stečenu nemogućnost govora, dakle, odsustvo kontakta i razmjene. Iz ovih scena nije prognan govor nego se ne-govor, ne-opštenje uvuklo u ljude i inficiralo njihove odnose. Pokreti i poze koji sugerišu govor, obraćanje, komunikaciju, emociju jesu samo prazna gesta; oni ostaju jednako nijemi, osujećeni, zakinuti i ukinuti kao i životinje preparirane, aranžirane, podešene u poze koje tužno prizivaju sjećanje na život, na nepovratno."