Nesvakidašnja izvedba prepoznatljivih djela španskih i argentinskih kompozitora

U sklopu 24. izdanja festivala Sarajevske večeri muzike (SVEM) i koncertnog ciklusa DoReMi&Vi, u petak, 11. maja 2018, u Bošnjačkom institutu  održan je koncert nesvakidašnjeg dua kojeg čine Antonio Serrano, čuveni usni harmonikaš,  i pijanistica Constanza Lechner.

Piše: Aida Adžović

Prvi dio programa bio je posvećen muzici španskih kompozitora. Koncert je počeo izvedbom djela za gitaru Recuerdos de la Alhambra Francisca Tárrege (1852-1909), jednog od najvećih predstavnika gitarističke umjetnosti. Antonio Serrano je pomenuti komad odsvirao samostalno, istovremeno muzicirajući na usnoj harmonici i klaviru.  Također, Serrano i Lechner su izveli i De Falline plesove Danza Española  br. 1 iz opere La vida breve i Danza Ritual del Fuego iz baleta Del Amor Brujo.  U istom duhu protekla je i izvedba Danza Española br. 5 Enriqua Granadosa (1867–1916), plesa poznatog i pod nazivom Andaluza, a zasnovanog na flamenku. Ambijent Španije osjetio se i u izvedbi dva Španska plesa iz opusa 23 Pabla de Sarasatea (1844-1908). Izvedbom pjesama Encantamiento, En los Surcos del Amor i Se Equivocó la Paloma Carlosa Gustavina (1912-2000) počeo je dio koncerta u argentinskom ozračju. Program je zaokružen interpretacijom vrlo popularnih djela poput emotivnog Adios Nonino, Fracanapa, Libertanga i Oblivión sa melodijom za koju Serrano tvrdi da je jedna od najljepših u opusu čuvenog Astora Piazzolle (1921-1992).

Spoj dva naizgled nespojiva instrumenta i neobična interpretacija na ovome koncertu učinili su da izvedba klasične muzike iskoči iz domena “provjerenog” u sviralačkom smislu. Ipak, u muziciranju Antonia Serrana i Constanze Lecher, usna harmonika i klavir bili su u odnosu komplementarnosti koja je uspješno zamijenila manji instrumentalni sastav.

Ovu nesvakidašnju interpretaciju sarajevska publika je sa oduševljenjem pozdravila dugotrajnim aplauzom.

Ovakvi koncerti podsjećaju da muziku pokreću kreativnost i inovativnost, a ne ustaljene i “uštogljene” izvedbe koje je pretvaraju u rutinu, te su nam kao takvi i neophodni.