Dokumentarni filmovi u izboru Thierryja Garrela

Nakon izuzetno uspješnog programa 'Francuski novi talasi', koji se održava u kinu Meeting Point do 14. marta, Univerzitet Sarajevo School of Science and Technology i program Fim.factory, sa partnerima Centrom André Malraux i Sarajevo Film Festivalom, nastavljaju sa posebnim programom javnih projekcija. 

Program se održava u okviru doktorskog studija Film.factory sa projekcijama filmova u kinu Meeting Point svake večeri u 20 sati. Ulaz je besplatan.

Publika će u periodu od 15. do 20. marta biti u prilici da pogleda pet sjajnih dokumentaraca koje je odabrao i koje će publici predstaviti kurator Thierry Garrel. 

Program

15. mart: LA VILLE LOUVRE, 1990 - Nicolas Philibert, 84’ (35mm)
17. mart: LES VIVANTS ET LES MORTS DE SARAJEVO, 1993 - Radovan Tadić, 75’ (DVD)
18. mart: THE LAST BOLSHEVIK (LE TOMBEAU D'ALEXANDRE)1993, - Chris Marker,120’ (DVD)
19. mart: BLACK HARVEST, 1992 - Bob Connolly and Robin Anderson - 90’ (DVD)
20. mart: CONFESSION - Aleksandr Sokurov,  210’ (DVD)

Dokumentarci – naša nauka o društvu
Piše: Thierry Garrel

''Proza već predugo pješači, i čini mi se da je došlo vrijeme da poezija već jednom sjaše sa konja i ustupi svoje mjesto prozi'', napisao je Lichtenberg prije više od dva vijeka.    

Ne mogu da ne mislim o putu koji je dokumentarac prevalio u protekle dvije decenije; od sporednog, perifernog i pratećeg žanra do umjetničke autonomije svog jezika i izražaja, te centralnog mjesta koje zauzima u današnjem društvu.       

Nastala iz dokumentarnog filma, kinematografija dvadesetog vijeka je uslovljena fikcijom, njenim naracijama, nestvarnim svjetovima, često uobličenim u tvornicama priča koje na industrijski način pristupaju našim slikama i našim legendama. Televizijski programi i medijska industrija funkcionišu na isti način. Ipak, čini mi se da kinematografija dvadeset prvog vijeka nanovo otkriva svoje izvorne horizonte i svoju prvobitnu magiju – razmjenu iskustava među ljudima pomoću slika.     

Režiseri dokumentarnih filmova, po svojoj prirodi antropolozi zainteresovani za stanje ljudskog bića u svim svojim oblicima, kulturama i mitovima koji ga okružuju, ti enciklopedisti u ulozi istoričara i arheologa koji iskopavaju dronjke prošlosti i razotkrivaju sjenku iza koje se kriju današnji građani i moralisti, i koji pomoću kinematografskih pomagala i naracija u prvom licu preispituju izbore i vrijednosti naših društava, su začetnici novog društva filozofa i pjesnika koji bez riječi i mimo riječi iskorištavaju, služeći se bogatstvom i metaforama jezika slika, svu dostupnu građu ovog svijeta i sa nama dijele čudesna psihološka, etička i metafizička iskustva.        

Na veliko zadovljstvo onih zahtjevnijih ljubitelja filma, u zadnjih nekoliko godina smo imali priliku da vidimo sve veći broj filmova koji nisu nalik jedan drugom. Njihova naracija, te umjetnički i etički aspekti potiču iz nečega što nije puka zabava, i bave se našim odnosom prema svijetu.  

Neka remek-djela koja značajno odstupaju od tradicije, a u isto vrijeme se i oslanjaju na nju, su pomogla stvaranju novih žanrova unutar dokumentarnog filma, što je ambicioznim režiserima otvorilo put za istraživanje nepoznatih galaksija.   

Dokumentarna pismenost je još u svom razvoju, a stidljivo je prati i kritika. U globalizovanom svijetu, određenom i kontrolisanom tržištem, dokumentarci, kojima nedostaje povremena slabost televizijskih programa koji obično ponavljaju već viđeno, pomažu da čujemo i drugačija, nezavisna mišljenja. Oni predstavljaju poziv na razmišljanje i razmjenu ideja o životnim pitanjima u jednom društvu. Već sada možemo da osjetimo stvaranje istinske dokumentarne planete koja spaja režisere sa publikom – planete solidarnosti na kojoj je moguć život, i na kojoj svaka osoba na svoj način stremi prosvijetljenju i kvalitetnijem učešću u životu na njoj. Nastavljajući putem književnog izraza, dokumentarci predstavljaju, kako bi Kafka rekao, tu 'sjekiru koja treba da razbije ovaj smrznuti okean u nama', i tako postaju društvena nauka našeg vremena.