Mm

Magreb – Marco Polo – Marshallov plan – Međuvladina konferencija – Misija Komisije za procjenu stanja – Mjere borbe protiv pranja novca– Most Zajednice

Magreb
Magreb (arapski: zapad) označava Alžir, Maroko, Libiju i Tunis, zemlje zapadne Afrike, s kojima Evropska unija, odnosno Zajednica, ima dobre odnose još od 1978. godine kroz sporazume o saradnji, koji uređuju saradnju u oblastima trgovine, vanjskih politika i carina… Sve zemlje uključene su i u Barcelonski proces i u osnivanje Mediteranske unije (Unije za Mediteran).

Marco Polo
Marco Polo je program Zajednice predviđen za razdoblje 2003 – 2010. namijenjen smanjivanju drumskog saobraćaja, zagađenja uzrokovanog drumskim prijevozom tereta i za podsticanje korištenja ostalih sistema prijevoza tereta (željezničkog, morskog i riječnog) u zemljama učesnicama programa.

Marshallov plan
Marshallov plan, poznat i pod službenim imenom „Plan obnove Evrope“, bio je zvanični plan Sjedinjenih Američkih Država za obnovu ratom razrušene Evrope, što je u pozadini nosilo i borbu protiv zemalja istočnog, komunističkog bloka. Glavna osoba zadužena za plan bio je general George Marshall (otud naziv), a pored njega i visoki dužnosnici State Departmenta, William Clayton i George Kennan. SAD su ponudile 20 milijardi dolara za evropske zemlje, pod uslovom da se unaprijed postave okvirni načini racionalnog utroška sredstava. Plan je sprovođen 4 godine, od 1947. do 1951., kada su SAD potpomagale evropske zemlje u područjima ekonomije, obnove, tehnike, socijalnih problema… Odmah po završetku Plana, sve evropske zemlje, osim Njemačke, koje su učestvovale u programima pomoći zabilježile su ekonomski rast. Ukupna javnost često Marshallov plan označava jednim od prvih konkretnih koraka na putu evropskih integracija.

Međuvladina konferencija
Pod pojmom međuvladina konferencija podrazumijevaju se pregovori među vladama državama članicama EU. Obično se na njima donese dodatak ili izmjena osnivačkih ugovora kojima se unose promjene u institucionalnu strukturu EU ili u sadržaj osnivačkih ugovora. Do sada su održane mnoge međuvladine konferencije, a posljednja je rezultirala sastavljanjem Ustavnog ugovora. Izraz međuvladina konferencija služi također kao naziv za bilateralne pregovore između država kandidatkinja i država članica o punopravnom članstvu u EU.

Misija Komisije za procjenu stanja
Misija Evropske komisije za procjenu stanja organ je Evropske komisije koji u okviru Procesa stabilizacije i pridruživanja služi za pregled aktuelnog stanja u zemlji koja je započela pripreme za početak procesa pridruživanja. Misija za procjenu stanja kroz vlastiti uvid na terenu i izvještaje resornih ministarstava i institucija zemalja domaćina, te preko predstavnika međunarodnih finansijskih i drugih organizacija (MMF, Svjetska banka, OHR itd.) prikuplja informacije o prioritetima i ciljevima vlade, te ostale detalje potrebne za izradu završnog izvještaja Evropske komisije (Fizibiliti studija) o podobnosti neke zemlje za početak pregovora o prvoj fazi ugovornih odnosa s Evropskom unijom koji su definirani Sporazumom o stabilizaciji i pridruživanju.

Mjere borbe protiv pranja novca
Pranje novca sastoji se od lažnog opravdavanja porijekla imovine ili prihoda stečenih kršenjem kaznenog zakona ili pomaganjem u takvim radnjama. S obzirom na opseg problema, borba protiv pranja novca jedan je od stalnih prioriteta Evropsku unije. U zaključcima Evropskog vijeća u Tampereu 15. i 16. oktobra 1999. godine, čelnici država i vlada izrazili su svoju želju da se pranje novca „iskorijeni gdje god se ono dogodi“. Usvojen je velik broj instrumenata, od kojih su najvažniji: direktiva od 10. juna 1991. o sprječavanju upotrebe finansijskog sistema u svrhu pranja novca, koju su Parlament i Vijeće izmijenili i dopunili 4. decembra 2001., te Konvencija o međusobnoj pomoći u pitanjima kriminala od 29. maja 2000. i njezin Protokol, koji je Vijeće usvojilo 16. oktobra 2001.

Most Zajednice
Ugovorom iz Maastrichta uvedena je mogućnost da se neka područja koja pokriva Glava VI Ugovora o EU dovedu u okvir Zajednice, odnosno da se o nekim problemima glasa metodom kvalificirane većine. Ova procedura, poznata kao „Most Zajednice“ (Community Bridge) zahtijevala je jednoglasnost u Vijeću i ratifikaciju od strane svake države članice u skladu s njezinim nacionalnim ustavnim uvjetima. Stupanjem na snagu Ugovora iz Amsterdama sva područja koja potpadaju pod novi član 29 u Glavi VI mogu se prenijeti na novu Glavu IV Ugovora o EZ. Kao i u prošlosti, sve odluke da se takvi predmeti prenesu u okvir Zajednice mora jednoglasno donijeti Vijeće i ratificirati svaka država članica.