Njemački su sudovi utvrdili: Genocid nije počinjen samo u Srebrenici!

Iako je Vijeće Haškog tribunala u martu 2019. godine na drugostepenom suđenju oslobodilo odgovornosti Radovana Karadžića za genocid u sedam bosanskohercegovačkih općina, pored Srebrenice, i to u Bratuncu, Foči, Ključu, Prijedoru, Sanskom Mostu, Vlasenici i Zvorniku, postojanje genocida u drugim dijelovima naše zemlje je, također, sudski dokazano.

Piše: Faruk Vele

Naime, iako su manje poznate u široj javnosti, postoje i presude za genocid u drugim općinama u Bosni i Hercegovini, koje je njemačko pravosuđe krajem '90-ih i početkom 2000-izreklo pripadnicima Vojske i MUP RS, te članovima srpskih paravojnih formacija. Značajne dijelove ovih presuda potvrdio je i Evropski sud za ljudska prava u Strazburu

Slučaj "Jorgić"

Vrhovni državni sud njemačke pokrajine North Rhine Westphalia u Düsseldorfu osudio je Nikolu Jorgića iz Doboja 26. septembra 1997. na doživotnu kaznu zatvora. godine.

Jorgić, koji je uhapšen na aerodromu u Düsseldorfu 1995. godine, osuđen je po 11 tačaka optužnice za genocid i 30 tačaka za ubistva i kidnapovanje. To je bio prvi put da je njemački Sud za genocid osudio osobu koja nema njemačko državljanstvo!

Evropski sud za ljudska prava u Strazburu potvrdio je presudu Nikoli Jorgiću. On je pred Evropskim sudom za ljudska prava pokušao da ospori presudu, tvrdeći da njemački sud nije bio nadležan. Sud u Strazburu je, međutim, odbacio njegovu žalbu.

Ovaj sud se složio s ocjenama njemačkih sudova da, kada je riječ o zločinu genocida, postoji univerzalna jurisdikcija prema kojoj svako pravosuđe može suditi svakom pojedincu bez obzira na državljanstvo i mjesto zločina.

Jorgić je umro u zatvoru u njemačkom gradu Bohum 2014. godine.

Bosanski Srbin Novislav Ðajić je, također, prvostepenom presudom Vrhovnog suda Bavarske osuđen za učestvovanje u genocidu nad Bošnjacima. Ðajić bio umiješan u ubistva najmanje 30 Bošnjaka 1992. godine.

Državni tužilac Walter Hemberger kazao je da Novislav Ðajić nije samo ratovao sa srpskim borcima, već je bio "uveliko podložan srpskom cilju genocida".

U završnici Hemberger je kazao da je Ðajić učestvovao u zarobljavanju 15 Bošnjaka u Trnovaci 22. juna 1992. godine, kada je znao da će biti odvedeni i ustrijeljeni. Ostali Bošnjaci su ubijeni tokom napada na drugi grad.

U žalbenom postupku oslobođen je odgovornosti za genocid, zbog nepostojanja dokaza o njegovoj namjeri za uništenje bosanskih muslimana. Iako je sam Đajić oslobođen, Viši bavarski sud je ustanovio da je 1992. godine počinjen genocid u Foči.

Haški tribunal se pozvao na ovaj stav u presudi Radoslavu Krstiću prilikom izvođenja zaključka "o genocidu ograničenom na određenu teritorijalnu jedinicu".

Zločini kod Kalesije

Nadalje, bosanskog Srbina Maksima Sokolovića je Viši sud u Düsseldorfu osudio za pomaganje u izvršenju genocida zbog zločina u Osmacima kod Kalesije.

Sokolović je, prema navodima optužnice, koje on poricao, učestvovao u etničkom čišćenju u vrijeme dok je bio vođa paravojne jedinice u BiH, u maju i junu 1992. godine, a optužen je i za ozbiljne napade na nekoliko Bošnjaka.

Ove činjenice važno je znati kada se govori o genocidu u Bosni i Hercegovini, posebno kada se na ovaj ili onaj način pokušava minimizirati ili opravdati genocid Podrinju 1995. godine. Jer, genocid nije izvršen samo u Srebrenici.

Podsjetimo, prema zaključku uglednog profesora Fakulteta političkih nauka u Sarajevu dr. Samila Čekića, rezultati dosadašnjih naučnih istraživanja zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava, pretežno empirijskih naučnih istraživanja interdisciplinarnog karaktera, "nesumnjivo potvrđuju da je, na osnovama srpske i hrvatske nacionalističke ideologije, politike i praske, u svim okupirani mjestima i gradovima u opsadi Republike Bose i Hercegovine 1992.-1995. planski, sistematski i organizirano izvršen zločin genocida".