The Cinematic Orchestra, Dictaphone

Večerašnju emisiju 50minuta (emituje se svake srijede u 22h i reprizno petkom u istom terminu) provest ćemo uz muziku koja je načinjena, ili kao da je načinjena, za film.

Kolektiv kojeg prvo slušamo upravo je dio svog muzičkog opusa posvetio filmu, uglavnom dokumentarnom i eksperimentalnom, i starom gotovo čitavo stoljeće.

Oni se zovu The Cinematic Orchestra, britanski su downtempo, electro-akustični, acid/nu jazz sastav koji postoji već više od decenije. Bend je osnovao 1999 godine Jason Swinscoe, koji je oko sebe okupio nemalu ekipu muzičara na saksofonu, trubi, klaviru, gitari, basu, bubnjevima i gramofonima. Iako zvuče često 'elektronički', The Cinematic Orchestra u svojoj live i studijskoj verziji djeluju kao živi bend, koji kombinira vlastitu improvizaciju muzičkog materijala sa samplovima i elektronički generiranim zvukom. Na ovaj način produkcija i improvizacija udružuju snage u kreaciji kolektiva, a sve na kraju rezultira muzikom koja zaista djeluje kao ambijent pokretnih slika.

The Cinematic Orchestra su u svome radu upravo imali i određene filmske predloške. Prvi je bio Человек с киноаппаратом (Man with a Movie Camera), eksperimentalni nijemi dokumentarni film iz 1929 godine, ruskog reditelja Dzige Vertova. Za njega su organizatori Evropske kulturne prijestolnice 2001 – grad Porto, zaželjeli od Cinematic Orchestra novu muziku koja će ga pratiti, obzirom da je film doživio razna ozvučenja u posljednjih dvadesetak godina. Nešto od live muzike za ovaj film bend je preradio i za jedan od svoja tri studijska albuma.

U skorije vrijeme je sastav izveo još dva live soundtracka, i to za dvadesetominutni kratki film Entr'acte iz 1924 godine, francuskog reditelja René Claira za koji je originalnu muziku napravio Erik Satie, te za takođe kratki, jedanaestominutni dokumentarac Manhatta, slikara Charles Sheelera i fotografa Paul Stranda, iz 1921 godine.

Ovi zvučni radovi su svoje mjesto našli na izdanju koje večeras slušamo, a koje obuhvata i druge soundtracke iz radionice The Cinematic Orchestra. Album se zove In Motion #1, i studijska je verzija muzike sa recentnih live koncerata sastava. Izdat je krajem mjeseca marta ove godine.

Radi se o veoma lijepom izdanju Cinematic Orchestra, koje je, kako im ime veli, zaista poput muzike iza filmskog platna.

Nakon Cinematic Orchestra i njihove muzike za film, u nastavku večerašnje emisije 50minuta slušamo i dalje zvuk koji nosi kinematografski ugođaj.

Sastav koji će nas počastiti ovim lijepim ugođajem zove seDictaphone, a nastao je u Berlinu s kraja 90ih godina. Čine ga gospoda Oliver Doerell, multiinstrumentalist belgijskog porijekla, saksofonist i klarinetist Roger Döring, te od skora i Alex Stolze na violini.

Debi album Dictaphone je izašao 2002 godine, pod naslovomm.=addiction, nakon kojeg je 2006 objavljen Vertigo II. Tek šest godina kasnije, u mjesecu aprilu ove godine pojavio se i njihov treći, izvrsni studijski album naziva Poems from a Rooftop.

Radi se o izdanju koje u svome pomalo mističnom i suptilnom ambijentu kombinira elemente savremene klasične muzike, jazza i minimalističke elektronike. Naslov albuma, Poems from a Rooftop, sjeća na iranski Zeleni pokret, i njihov poziv ljudima da svoje nezadovoljstvo izraze protestom sa krovova svojih kuća. Možda zato i sam album nosi u svome zvuku neku vrstu suspregnute energije, šapat snažnog emocionalnog naboja. Nalik glasovima onih koji su anonimni.