Leskovac o Laurieju: Kad pjevač (p)ostane glumac

Laurijev drugi album, jedno od zanimljivijih muzičkih izdanja protekle 2013., zbunjuje izvjesnim manjkom muzičkog ukusa i žanrovske dosljednosti do nivoa da se ne možemo oteti utisku da se Laurie-glumac, nepotrebno, miješa u posao Lauriju - (odličnom) muzičaru.

Piše: Saša Leskovac

Odavno nas više ne iznenađuje da popularan glumac načini ozbiljan pokušaj da nam se predstavi i kao rock muzičar. Kod mnogih od njih nam se čini da su postali glumci samo zato što nisu imali sreće (ili talenta) da se ostvare kao rock zvijezde.  Bilo da se radi o vrhunskim glumcima, kao što su Billy Bob Thornton ili Russell Crowe, onim osrednjim poput dva Kevina - Costnera i Bacona,  omiljenim komičarima poput Đure ili Stevea Martina ili pak onim sa zafrkanim pogledom kao u Stevena Seagala – iskrenost, ambicija i ozbiljnost kojom pristupaju muzici kao da poručuju da su snovi o muzičkom uspjehu trajni i ostaju, dok uloge, pa kod nekih i Oskari, prolaze.

Tako je i sa Hugh Laurijem, TV zvijezdom (Dr. House, Black Adder).  Nakon što nam je u aprilu 2011 u magazinu Mojo priznao da su klavir i blues, a ne gluma, u stvari, njegova prva i trajna ljubav, objavio je dva albuma, jedan koncertni DVD, koncertrirao po svijetu (uključujući i ovoljetni koncert u Ljubljani). Laurijev prvijenac “Let them Talk” iz (Warner,  2011) svoj uspjeh, nemalo, duguje i “elementu iznenađenja”, ali je album, posmatran odvojeno od Laurijeve glumačke persone, bio hvale vrijedan - žanrovski čist, vrhunski snimljen i odsviran, i izbora pjesama koji otkriva istančan ukus i konzistentan pristup neiscrpnom katalogu jazz i blues standarda, u glavnom, neworleanskog porijekla.

Međutim, Laurijev drugi album zbunjuje izjesnim manjkom muzičkog ukusa i žanrovske konzistentnosti do nivoa da se ne možemo oteti utisku da se Laurie-glumac, nepotrebno, miješa u posao Lauriju - (odličnom) muzičaru.  Naime, glumci koje smo pomenuli na početku teksta, u glavnom u svojim muzičkim pokušajima napuštaju svoju glumačku personu i, s manje ili više uspjeha, pokušavaju da se nametnu kao muzičari. Laurie je tu “muzičku ulogu” odigrao maestralno na svom prvom albumu ali na “Didn't it Rain” to svjesno ili nesvjesno više ne uspijeva.

Višak teatralnosti počinje već u uvodnoj “St. Louis Blues” koja ne može da se odluči da li će biti weill-brechtovski song, ciganska pjesma, kabaretska tačka ili, što u konačnici napokon i postane, down-to-earth blues izvedba. Potom, baš ništa osim banalne atraktivnosti i “zločestosti” naslova i stihova ne može objasniti to da je Laurie posegao za marginalnim jazz i blues standardima poput “Junker's Blues” ili “Send me to 'Lectric Chair”, ili popularnim ali nevažnim “The Weed Smoker's Dream” (poznatija kao “Why don't you do right”) kojoj je mjesto u filmu o “Roger Rabbitu” ali ne i na albumu izvođača Laurijevih potencijala. Isto se može reći za legendarnu argentinsku “Kiss of Fire”, tango dopadljiv i slikovit ali koji iskače kao reklama za deterdžent u sred filma koji obećava. Baš kao što se glas gošće Gaby Moreno, sintetički senzualan i neiskren razlikuje od Laurijevog vokala čijoj se prirodnosti i iskrenosti na cijelom albumu u glavnom može vjerovati. Još jedan nepotreban gost je i Taj Mahal kojega je teško slušati bez da se brinete za njegovu psiho-fizičku stabilnost. (Istini za volju, kad na svom prvom albumu “ispucaš” i Dr. Johna i Toma Jonesa i Ettu James, teško je više i naći relevantne kandidate za duet.)

Kvalitet izvedbe, muzički ukus i žanrovska dosljednost se sretno susreću na više mjesta na albumu, i nije naravno, sve tako sivo. Ističu se  “Evenin'”, prikladna i s dosta ljubavi isporučena verzija rijetko izvođenog standarda iz tridesetih,  kojeg inače pamtimo u besmrtnoj izvedbi Count Basija i Jimmija Rushinga iz 1936, sa ploče “Super Chief”, sa solom Lestera Younga koji je nagoviještavao be bop.  Tu je i prelijepa i prastara “Careless Love” kao nova Laurijeva referenca na Buddy Boldena, prvog i nikad snimljenog kornetistu u džezu. I ako već mora bit cover super-popularne pjesme, neka to bude “One for my baby (and one more for the Road)”, koja ima atmosferu s prvih albuma Toma Waitsa, i killer-Hammond iz koji proviruje iz tame. “Changes” sa randynewmanovskim klavirom i tradicionalnim neworleanskim duhačima Copper Bottom Banda na najljepši mogući način zatvara ovaj promjenljivi album, tako da nas, kad se ploča prestane vrtjeti, ipak ostavi sa popravljenim konačnim utiskom.

Da bi “Didn't it Rain” bio na nivou svoga prethodnika, malo remek-djelo, nedostaje mu žanrovske dosljednosti i ukusa u odabiru covera i gostiju. Međutim, ovdje pomenuti nedostaci albuma ne moraju nužno biti prepreka da se album svidi. Naprotiv, isti će vjerovatno biti jednako uspješan i omiljen. To i zaslužuje - zabavan je, uzbudljiv i slušljiv i kao takvog možemo ga preporučiti za neko lijeno kišno veče.