Ovacije za Don Giovannija - najbolji poklon za 70 godina Opere

 

 

Svi znamo da je Opera Narodnog pozorišta u Sarajevu, koja zvanično, ove godine obilježava sedamdesetogodišnjicu, praktično od nule započela svoj razvoj u drugoj polovici devedesetih. Posljedice brutalnog prekida u kontinuitetu, koji je kulturnom životu Bosne i Hercegovine nametnut ratom 1992. do 1995. osjećaju se i danas i trajat će još mnogo godina, jer je kulturni razvoj proces koji se mora istovremeno dešavati u društvu u cjelini. Kada je u pitanju produkcija kulturnih sadržaja, opera se nalazi na vrhu piramide, jer, da bi bila kvalitetna, u sebi mora sadržavati najbolje od različitih umjetnosti: muzičke, scenske, vizualne. Zato s pravom možemo smatrati da je opera forma kroz koju možemo sagledati kreativne potencijale cjelokupnog kulturnog društva. 

 

Sinoćnji događaj ulijeva nam nadu da je bh. društvo, uprkos svim oskudicama u novcu, ljudskim resursima, kritičnoj masi i kritičkoj svijesti, ipak evoluiralo do nivoa da može proizvesti sjajnu, veliku operu koja po svojim krajnjim performansama može stati uz bok sličnim produkcijama u Europi. 

 

Priča o najpoznatijem ženskarošu na svijetu, kojom je Mozart u svoje vrijeme progovarao o ljudskoj dvoličnosti i lažnom građanskom moralu, u odličnoj režiji Aleksandra Nikolića situirana je u šezdesete godine 20. stoljeća, u neki primorski hotelčić. Sobarice, konobari, barmeni, nosači i liftboji čine 'javnost' koja, zajedno sa glavnim akterima priče, biva uvučena u neodoljivu čaroliju Don Giovannijevog šarma. 

 

Gost iz Beograda, mladi i školovani redatelj Aleksandar Nikolić, zaslužuje najveće pohvale, jer je zaista uspio iz postojećeg stanja Sarajevske opere izvući najbolje. Scenografija i kostimi svedeni su na čiste linije i tri boje - crvenu, bijelu i crnu, čime je u vizualnom smislu ova predstava očišćena od  nepotrebnog dekora i kiča. Jasna i čista scena tako je postala funkcionalna kako bi se na njoj mogla odvijati veoma bogata mizanscenska radnja koja publici drži koncentraciju kroz puna dva i pol sata Mozartovih partitura. 

 

Iako hor u Mozartovom predlošku ima perifernu muzičku ulogu, u Nikolićevoj režiji hor je itekako aktivan. Uz pomoć koreografa Aleksandra Ilića, svi članovi mnogobrojnog ansambla imaju razrađenu ulogu i kretanje na sceni i sve doprinosi krajnjem dobrom rezultatu. 

 

A sada o solistima, kojima se Kuća na obali uistinu može ponositi. Marko Kalajanović je savladao najtežu i najdužu baritonsku rolu u muzičkoj literaturi, a na premijeri je svoju ulogu Don Giovannija izveo s lakoćom i šarmom, dočaravši vjerno karizmu zavodnika ispred čijih nogu žene padaju ničice.  Aida Čorbadžić kao prevtljiva Donna Anna i Amir Sarčević kao njen zaručnik Don Ottavio pokazali su koliko su dobar sopraansko-tenorski tandem kakav svakoj opernoj kući služi na čast. Veličanstvena Adema Pljevljak Krehić kada se pojavi na sceni kao Donna Elvira, zasjeni sve svojim plemenito zaokruženim sopranom i kraljevskim držanjem. Melisa Hajrulahović-Tomić u ulozi vrckave Zerline i njen odabranik Masetto kojeg je tumačio Ivan Šarić, takođe su bili na visini zadatka. Leonardo Šarić sa punim je autoritetom udahnuo dušu liku Anninog oca, čija je uloga kratka no ključna za cijelu predstavu, posebno za antologijsku finalnu scenu. I na kraju, ali ne i manje bitno, spomenimo izvrsnog Denisa Isakovića u ulozi Don Giovannijevog sluge Laporella, koja je, iako najkomičnija u cijeloj predstavi, zapravo izuzetno teška i opsežna. 

 

I za dirigenta Darija Vučića ovo je bio veliki poduhvat. Svojom je dirigentskom palicom od prvog do zadnjeg takta držao na okupu ogroman ansambl na sceni i u orkestarskoj rupi, gdje je Sarajevska filharmonija dala svoju najbolju orkestarsku podršku.