Danilo Kiš: Drveni sanduk Tomasa Vulfa

Na maloj sceni Narodnog pozorišta u Sarajevu u subotu 12. maja u 19,30 pogledajte predstavu nastalu na tekst Danila Kiša Drveni sanduk Tomasa Vulfa.

Scenografija: Josip Lovrenović
Kostimografija: Kolektiv
Komponovanje i izbor muzike: Rada Nuić
Glas rabina: David Kamhi
Lektor: Mirela Latić
Majstor svjetla: Ognjen Martinović
Majstor tona: Zdenko Bevanda
Inspicijent: Mustafa Zrnić
Sufler: Esmeralda Abdijević

Režiju i adaptaciju potpisuje Gradimir Gojer, a u predstavi glume Vlado Jokanović, Miraj Grbić i Muhamed Jamaković.

Milan Kundera o Danilu Kišu je napisao ovo: Od svih velikih pisaca njegove generacije, francuskih i stranih, koji su osamdesetih godina živjeli u Parizu, Danilo Kiš je bio najneprimjetniji. Boginja zvana Aktuelnost nije imala nikakav razlog da upravi svoje zrake na njega. "Ja nisam disident", pisao je. Isto tako nije bio ni emigrant. Slobodno je putovao između Beograda i Pariza. Bio je samo „pisac bastard iz potonulog svijeta Srednje Evrope”. U tom svijetu, iako potonulom, za Danilovog života (umro je 1989.), zgusnula se sva evropska drama.

Jugoslavija: dug, krvavi (i pobjednički) rat protiv nacista; holokaust, u kojem je ubijeno najviše Jevreja iz Srednje Evrope (među kojima je bio i njegov otac): komunistička revolucija kojoj je odmah uslijedio dramatičan (i takođe pobjednički) razlaz sa Staljinom i staljinizmom). Mada je bio do te mjere obilježen ovom istorijskom dramom, nikada nije žrtvovao svoje romane politici. Na taj način uspio je da dosegne ono najbitnije: sudbine onih od rođenja zaboravljenih, tragedije lišene glasnih žica.

Bio je saglasan sa Orvelovim idejama, no kako bi mu se mogla dopasti „1984”, roman u kome je ovaj žestoki protivnik totalitarizma ljudski život sveo samo na političku dimenziju, upravo onako kao što su to činili svi maoisti svijeta?
Protiv takve površne egzistencije, on je pozivao u pomoć Rablea, njegovo obješenjaštvo i nadrealiste koji su „istraživali nesvjesno, snove”.
Listam njegovu staru knjigu i čujem njegov snažan grub glas: „nažalost, ovaj viši tonalitet francuske literature, koji je počeo sa Vionom nestao je”.
Od trenutka kada je to shvatio bio je još vjerniji Rableu, nadrealistima koji su „istraživali snove” i Jugoslaviji, koja je, takođe, već tada, vezanih očiju, polako iščezavala...